არჩევანი

ტელეფონის ზარი გაისმა.კაცმა მძიმედ აიღო ყურმილი და უხალისოდ მიიტანა ყურთან.სულ რამდენიმე წამში არაადამიანური ბღავილი აღმოხდა,სიხარულისა და მოულოდნელობისაგან  ერთიანად გაწითლებულიყო და ყელში გაჩხერილ ცრემლების ნიაღვარს აღარც დასჭირვებია გზის განათავისუფლება,ისეთი ძალით იფეთქეს გულიდან და შემდეგ თვალებიდან.ასეთი ტკბილი და სანატრელი არაფერი განუცდია ცხოვრებაში,როგორიც ახლა ეს ცრემლები იყო–ცრემლები ენით უთქმელი სიხარულისა და უსაზღვრო ბედნიერებისა.

საავადმყოფოდან რეკავდენენ.მისი გოგონა,რომელიც პრაქტიკულად სასიკვდილოდ იყო გადადებული და მრავალი წლის მანძილზე მხოლოდ ეგრეთ წოდებული აპარატის წყალობით ითვლებოდა ცოცხალთა სიაში,კომადან გამოსულიყო და გაოგნებულ ექიმებს თვითონაც გაოგნებული შეჰყურებდა თვალებში.მათ კი მხოლოდ ისღა მოეხერხებინათ,რომ მისთვის შეეტყობინებინათ ეს ამბავი და სასწრაფოდ დაებარებინათ საავადმყოფოში,რათა თავადვე აეხსნა თავისი პირმშოსათვის,თუ რა მოხდა და რატომ იმყოფებოდა იქ.

...7 წლის წინ,მეგობრის დაბადების დღიდან ბრუნდებოდნენ თავისი მანქანით,როდესაც გზაჯვარედინზე მოსახვევში გიჟივით გამოვარდნილმა სატვირთო მანქანამ ბურთივით აისროლა ჰაერში და საკმაოდ შორ მანძილზე გადასტყორცნა.

მეუღლე ადგილზევე გარდაეცვალა,თვითონაც საკმაოდ მძიმე ტრავმები მიიღო,ხოლო ერთადერთი შვილი,5 წლის პატარა გოგონა თავის მძიმე დაზიანებით კომატოზურ მდგომარეობაში აგერ უკვე 7 წელიწადია სიკვდილ–სიცოცხლის ზღვარზე იმყოფებოდა.ბევრჯერ ურჩიეს კიდეც,გამოერთო აპარატიდან და თვითონაც დაესვენა და გოგონას სულიც დაესვენებინა,მაგრამ როგორც მოსიყვარულე მამას და როგორც ჭეშმარიტ ქრისტიანს ამის გაგონებაც კი არ უნდოდა და წამითაც  არ უფიქრია ამაზე.სანამ ცოცხალი იყო,არ დანებდებოდა და სიკვდილს არ დაუთმობდა თავის ერთადერთ უსაყვარლეს არსებას; სანამ შეეძლებოდა,ღვთის იმედად დარჩენილი იმედს არ დაკარგავდა და ცრემლსა და ლოცვაში გალევდა წუთისოფელს.

იმედი კი ძალიან მცირე იყო.მსგავს მდგომარეობაში მყოფი სხვა ადამიანები როგორც წესი უკან ვერ ბრუნდებოდნენ და პატარას არათუ კომადან გამოსვლის,არამედ  საერთოდ მისი სიცოცხლის საკითხიც კი ძალზედ საეჭვო იყო,თუმცა ექიმთა განსაცვიფრებლად,აგერ უკვე 7 წელიწადია გოგონა სუნთქავდა და სულაც არ აპირებდა სიკვდილს.

ის,რაც ამ 7 წლის მანძილზე გადაუტანია,ფიქრსა თუ დარდში,ცრემლსა თუ ოხვრაში,ლოცვასა თუ ვედრებაში,ამას,მომიტევეთ და,მე ვერ შევძლებ ოდნავ მაინც რომ აგიხსნათ.

არის ტკივილი,რომელსაც ენა ვერ გადმოსცემს,რომელსაც ვერც თვალებში დაინახავ და ვერც გულიდან ამოიკითხავ.მშრალ სიტყვებს კი აბა რა შეუძლიათ?ყოველი ადამიანი სხვადასხვანაირად განიცდის ტკივილს და ეს იმდენად ინდივიდუალურია და პირადი,რომ მხოლოდ ერთადერთ რამეს შეუძლია ამის გაგება–გრძნობას.გრძნობის გადმოცემა კი სიტყვებით ძალზე რთულია.ეს თავად უნდა განიცადო,რომ გაიგო.

ასე იყო თუ ისე,7 წელიწადმა დარდსა და ცრემლში გაიარა,თუმცა იმედი არასოდეს დაუკარგავს.იმედი კი მხოლოდ უფლისა ჰქონდა.იცოდა,რომ მხოლოდ მას შეეძლო მისი ცრემლებისათვის ყური მიეგდო,მისი გული სრულად დაენახა და დღეს თუ ხვალ შეეწყალებინა სასიკვდილოდ განწირული გოგონა და მამისათვის დაებრუნებინა,თუმცა იქ,გულის სადღაც ძალიან შორეულ კუნჭულში,რა დასამალია და,მაინც ეჭვის ჭია აწვალებდა,რომ ეს შეუძლებელი იყო და ეს უფრო უასმაგებდა ტანჯვას და ტკივილს.ვინ იცის,იქნებ სწორედ ეს სულ პაწაწინა ყოყმანი იყო იმის მიზეზი,რომ მისი გოგონა არც იქით იყო და არც აქეთ.

არ შეიძლება ღმერთს ევედრო,მთელი გულით,მთელი არსებით,ცრემლით და ლოცვით შესთხოვო და მაინც მცირე ეჭვი გტანჯავდეს და გისპობდეს იმედს.უფალს უნდა ენდო მთელი არსებით,მთელი გონებით,სისხლის ყოველი წვეთით,სხეულის ყოველი უჯრედით,ყოველი სუნთქვით,ყოველი გულისცემით,მტკიცედ და ურყევად.განა ამას თქმა სჭირდება?

ვეცადე მოკლედ გადმომეცა იმ ადამიანის განცდა,რომელმაც ერთი საყვარელი ადამიანი დაკარგად და მეორე ხელიდან ეცლებოდა.

ტელეფონის ზარმა უდიდესი სიხარული მოჰგვარა.ბედნიერებისაგან ლამის გული გახეთქვოდა.წავიდოდა კი არა გაფრინდებოდა,ოღონდ მისი გოგონა ცოცხალი და ჯანმრთელი ეხილა.თან იმიტომაც ჩქარობდა,რომ კარგად იცოდა გოგონას ფსიქოლოგიური მდგომარეობა,როდესაც კომადან გამოვიდოდა და დედის სიკვდილს შეიტყობდა.ათასჯერ უფიქრია ამაზე.ათასჯერ აუწონია ყოველი სიტყვა,ყოველი ფრაზა,ყოველი მოქმედება.ჯერ მისი სახლში მოყვანა იყო საჭირო და მერე ფრთხილად,ძალიან ფაქიზად უნდა გაეკეთებინა ეს ყოველივე.ექიმებიც არაერთხელ გააფრთხილა,რომ არავითარ შემთხვევაში არაფერი ეთქვათ გოგონასთვის დედის სიკვდილის შესახებ,თუკი როდისმე გონს მოვიდოდა.

თუმცა...ვინ იცის,იქნებ ვინმემ მაინც წამოროშოს და გოგონას სულს გამოუსწორებელი ზიანი მიაყენოს?

ამიტომაც ჩქარობდა.ერთადერთი რასაც ეხლა ნატრობდა,სწორედ ეს გახლდათ,რომ მიესწრო მანამდე,ვიდრე ვინმე რამე არასასურველს ეტყოდა კომადან ახლადგამოსულ და ისედაც თავისი მდგომარეობით გაოგნებულ გოგონას.

ვისთან აღარ უსაუბრია ამის შესახებ–ფსიქოლოგებთანაც,ფსიქიატრებთანაც,სასულიერო პირებთანაც,მეგობრებთანაც,ნათესავებთანაც.

გოგონა ეხლა უკვე 12 წლის იყო და ისიც არ იცოდა კარგად,ისევ 5 წლის ბავშვის გონება ექნებოდა და უკვე მოზრდილი გოგონას ფსიქიკა ჰქონდა ჩამოყალიბებული.ამიტომ უაღრესად ფრთხილად უნდა მიდგომოდა მასთან ურთიერთობას .

აი,მოკლედ ის,რისი თქმაც მინდოდა წარსულის შესახებ,რათა შეძლებისდაგვარად უკეთ ამეხსნა თქვენთვის ტელეფონის ზარით გამოწვეული სულიერი მდგომარეობა კაცისა,რომელსაც დიდი ხნის ნანატრი შვილი დაუბრუნა უფალმა.

სწრაფად ჩაიცვა რაც მოხვდა ხელთ და გიჟივით გავარდა გარეთ.პირველივე მანქანას აუწია ხელი.არ გაუჩერა.

გულდაწყვეტილი,აფორიაქებული და განერვიულებული შემდეგი მანქანის მოლოდინში  ბოლთას სცემდა აქეთ იქით.აი ისევ გამოჩნდა რაღაც.გაუჩერა.შენ გაგახარაო ღმერთმა გაიფიქრა და მანქანისკენ დაიძრა.

უეცრად,სასოწარკვეთილმა კივილმა შესძრა არემარე.

მიიხედა,კორპუსთან ქალი კიოდა და ზევით იშვერდა ხელს.ინსტიქტურად მანაც ზევით აიხედა.პატარა ბავშვი აივანზე გადმოცოცებულიყო და სადაცაა ჩამოვარდებოდა.გაოგნდა,თვალებს არ უჯერებდა.ღმერთო,ეს რა ხდება?ბავშვი აივნიდან ვარდება.ნუთუ მის სიკვდილს უნდა შეესწროს? 3–4 წლის იქნებოდა ასე,როგორც აქედან ხედავდა,მეექვსე თუ მეშვიდე სართული იყო,ახლა ამის დათვლის თავი არ ჰქონდა.

გაშეშდა და წამით გაირინდა.რა ქნას?იქით საკუთარ შვილთან ეჩქარება.აქეთ პატარა სიცოცხლე ბეწვზე ჰკიდია.ან რა შეუძლია,რომ გააკეთოს?აერია თავში ყველაფერი.თითქოს ორი მე ჩაეჭიდა ერთმანეთს და გასაქანს არ აძლევენ ერთმანეთს.

–წადი ჩქარა შენს შვილთან.ამდენი ხანი ელოდი.აი,ღმერთმა დაგიბრუნა უკან.ნუღა აყოვნებ.ამ პატარას შენ მაინც ვერ უშველი.ამასობაში კი დროს დაკარგავ და შეიძლება ისეთი გამოუსწორებელი რამ მოხდეს,რომ მერე მთელი ცხოვრება სანანებელი გაგიხდეს–ეუბნებოდა ერთი

–არა,არ წახვიდე.შენ ამ ბავშვის სიცოცხლე უნდა გადაარჩინო.შენ ეს შეგიძლია.წადი,ქვეშ დაუდექი.ყველაფერი გააკეთე,რომ რბილად დაეცეს.იქნებ გადარჩეს კიდეც.ნუღა აყოვნებ,ყოველი წამი ძვირფასია.ეხლავე გასწიე.ეს რომ არ გააკეთო,როგორ ჩახედავ საკუთარ შვილს თვალებში? ან ღმერთს რა პასუხს გასცემ?–ეუბნებოდა მეორე

ეს იყო არჩევანი,რომლის მსგავსიც ცხოვრებაში შეიძლება მხოლოდ ერთხელ დადგეს.ერთ მხარეს იდგა საკუთარი შვილი,მრავალი წლის უნახავი.მისი ჯანმრთელობა და სულიერი მდგომარეობა. ხოლო მეორე მხარეს– ღირსება,სინდისი და ადამიანური ვალდებულება.

რას შვრებით,არ მოდიხართ? გამოჰხედა მანქანის მძღოლმა.უცებ გამოერკვა ფიქრებიდან.გადაწყვეტილებაც უცებ მიიღო.მობრუნდა და წამში კორპუსთან გაჩნდა.

სწორედ ამ დროს ბავშვის სხეული მოაჯირს მოსწყდა და დაბლა დაეშვა.ძლივს მოასწრო,რომ მის ქვეშ გაჩენილიყო და ხელები ნახევრად ისე გაეშვირა,რომ დამხმარე ძალად თავისი სხეულიც გამოეყენებინა.ბავშვი ხელებში დაიჭირა,მაგრამ ხელებმა სიმძიმეს ვერ გაუძლო და დაბლა დაუვარდა,თუმცა სიმძიმის ძალა საგრძნობლად შეამცირა და სხეულის ვარდნა ბევრად შეანელა.

ბავშვის დაჭერამ მისი სხეულიც დაიქნია და თავი აფალტს დაანარცხა,თუმცა დაცემისას ამაზე სართოდ აღარ ფიქრობდა,მარტო ის ადარდებდა,ბავშვი გადარჩა თუ არა.

ქალი ბავშვს მივარდა და ხელში აიყვანა.ცოცხალია,ჩქარა,სასწრაფო!

ყველაფერი თვალის დახამხამებაში მოხდა.მალე სიმსუბუქეც იგრძნო და საკუთარი სხეული დაინახა ზემოდან.ყველაფერს მიხვდა.ახლაღა გაახსენდა,რამდენჯერ უთხოვია უფლისათვის,ოღონდ ჩემი გოგონა დამიბრუნე და თუ გინდა ჩემი სიცოცხლე წაიღეო.ხოდა აუსრულა ღმერთმა თხოვნა,განა ბედნიერი და კმაყოფილი არ უნდა ყოფილიყო? როგორ უნდა ეხლა ტირილი,მაგრამ არ შეუძლია.თუმცა არა უშავს,თუ უფლის ნახვა ეღირსა,გულმხურვალედ გადაუხდის მადლობას და შესთხოვს.რომ თავისი პატარა გოგონა არ მიატოვოს და წყალობა არ მოაკლოს.

აი,ეს პატარა ბავშვიც,ამ ქალს რომ აუყვანია ხელში და ხალხი შემოხვევია ირგვლივ,ცოცხალია.რა მედნიერია თუნდაც ამით.ღმერთმა ინება და მისი სიცოცხლე ამ პატარა არსების სანაცვლოდ შეიწირა.განა ამაზე ტკბილი სიკვდილი შეიძლება არსებობდეს?

ეეჰ,რას იზამ,სიცოცხლე ღვთის ლოგიკას ექვემდებარება და არა ადამიანისას.ყველაფერი,რასაც  ვნატრობთ არ არის ისეთი სათნო,როგორც ჩვენ გვგონია.განა უფალზე უკეთესად ვინმემ იცის ვისი სულისთვის რა უფრო სასარგებლოა–ცრემლი თუ სიხარული,ტანჯვა თუ მხიარულება,სნეულება თუ ჯანმრთელობა,სიცოცხლე თუ სიკვდილი? განა უფალზე უკეთ ვინმემ იცის ვის როგორ მოუაროს? განა უფალზე მეტად ვინმეს ვუყვარვართ ამ სამყაროში?

კაცი კი იწვა გაუნძრევლად საცხოვრებელი კორპუსის წინ და სხეულის უტყვი გამომეტყველებით არაფერს ეუბნებოდა გარსშემოხვეულ ადამიანებს,რომელნიც სინანულით დასცქეროდნენ და ზოგი გულში და ზოგიც ხმამაღლა ამბობდა: შენ კაცობას ვენაცვალე,ძმაო,ღმერთმა სასუფეველში დაგიმკვიდროს ადგილი !!!

გასაუბრება ანგელოზთან ძილის წინ  7

–გამარჯობა,ანგელოზო,ისევ გამომეცხადე?

–კი,გამოგეცხადე.

–რა,კარგია.მიყვარს შენთან საუბარი.ბევრს მასწავლი და ეს სასარგებლოა ჩემთვის.

–კარგია,რომ ასე ფიქრობ.შენ ისიც უნდა იცოდე,რომ მე გეუბნები მხოლოდ იმდენს,რამდენის თქმის უფლებაც მომეცა ღვთისაგან.ყველაფერს ვერც გასწავლი და ვერც გაიგებ.ამიტომ გეუბნები მხოლოდ იმდენს,რასაც შენი გონება მისწვდება და  გული გაიზიარებს,რასაც სული დაიტევს და  სხეული გაუძლებს.

–მესმის ანგელოზო.დღეს რაზე უნდა მესაუბრო?

–დღეს უნდა გესაუბრო შენს დამოკიდებულებასთან ადამიანებთან.

–განა ვინმეს ცუდად ვექცევი?

–ეგ საკმარისი არ არის.

–რატომ?

–ჩემს შენს წინაშე გამოცხადებას მხოლოდ ერთი მიზანი აქვს.გასწავლო ღვთისა და მოყვასის სიყვარული.შენ იცი,რომ ეს ყველაზე რთულია,თანაც ყველაზე მთავარი,მაგრამ ბოლომდე არ გაქვს გათვიცნობიერებული,როგორ უნდა მოახერხო ეს.

–რამეს არასწორად ვაკეთებ?

–რაიმეს სწორად გაკეთება არ ნიშნავს,რომ ეს საკმარისია.შეიძლება ავზში მრავალი ჭიქა წყალი ჩაასხა,მაგრამ ეს ავზს არ გაავსებს,გესმის?

–ისევ ჭიქა წყალი?

–მე ვცდილობ მარტივად გაგაგებინო ელემენტარული ჭეშმარიტება.შეიძლება ბევრი სიკეთე აკეთო,მრავალ ადამიანს დაეხმარო,ილოცო,იმარხულო,მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდეს.

–რატომ?

–იმიტომ,რომ როგორც გითხარი,მთავარი სიყვარულია.თუ საკმარისი სიყვარული არ გაქვს,სხვა დანარჩენის ფასი ძალიან მცირეა.

აბა მითხარი,ყველა ადამიანი გიყვარს?

–ყველას როგორ შევიყვარებ,განა არ იცი რამდენი ბოროტი ადამიანი დადის ქვეყანაზე? განა შემიძლია შევიყვარო მკვლელი,მრუში,ლოთი და ასე შემდეგ?

–რა სამწუხაროა,რომ ჩემი ამდენი მცდელობის მიუხედავად,მაინც ვერ აგიხილე თვალები.განა არ იცი,რომ თქვენი ცოდვებით ადამიანები მკვლელებზე,მრუშებზე და ლოთებზე უარესები ხართ? მაშინ რა ქნას უფალმა,მოგიძულოთ ყველანი?

–რატომ,ანგელოზო,რითი ვართ მათზე ცოდვილები?

–თუნდაც ყველაზე მძიმე ცოდვით–ამპარტავნებით.მკვლელმა შეიძლება მოინანიოს,ლოთიც და მეძავიც გამოსწორდეს,მაგრამ განა ბევრი ანებებთ ამპარტავნებას თავს,ბევრი ინანიებს ამ მძიმე ცოდვას?ადამიანები ამპარტავნობენ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე და ვერც კი ხვდებიან ამას.ამიტომაც არ ინანიებენ.

მე შენი მფარველი ანგელოზი ვარ და ვცდილობ დაგაყენო სწორ გზაზე.

–მითხარი ანგელოზო,რა უნდა გავაკეთო?

–თუ ადამიანებს შეიყვარებ,ამპარტავნებასაც დაძლევ,იმიტომ,რომ აღარ გეგონება შენი თავი სხვაზე მეტი.ისევე გეყვარება მოყვასი,როგორც შენი თავი და ისევე გეტკინება სხვისი ტკივილი,როგორც შენი.

–რომ მიჭირს ანგელოზო?ყველა ადამიანი როგორ შევიყვარო?

–ეს ყველას უჭირს,იმიტომ რომ მთავარი არსი არ იციან ადამიანისა.მხოლოდ წმინდა მამები ახერხებდნენ ამას დიდი ღვაწლის და თავდადების საზღაურად.

მე შენ გეუბნებოდი,რომ ადამიანის სული დაგენახა და არა მხოლოდ სხეული.ყველა ადამიანის სული ლამაზია,იმიტომ რომ თავად უფლის შექმნილია და თუ ბუნების ყოველი ქმნილება ასეთი მშვენიერია,განა მისთვის ყველაზე ძვირფას და აღმატებულ არსებას–ადამიანს,მახინჯ სულს შთაბერავდა? ადამიანთა შორის ბოროტი სულები არ არსებობენ,კარგად დაიმახსოვრე ეს.ასე რომ არ იყოს,განა უფალი გეტყოდა შეიყვარე ბოროტებაო?

–მაშ რატომ სჩადიან ამდენ ბოროტებას?თანაც განა ცოდვა არ გადმოვიდა ყველა ადამიანზე?

–დიახ,მაგრამ განა ცოდვა ბოროტება არ არის?განა ცოდვა უფალმა შექმნა?სწორედ ამას გეუბნები–ცოდვა ბოროტებაა,მაგრამ ამავე დროს ცოდვა სნეულებაა სულისა.იმიტომ სჩადიან ბოროტებას,რომ მათი სული დაავადებულია,ბოროტებით დაავადებული და მათ ისევე სჭირდებათ მკურნალი,როგორც ფიზიკურად დაავადებულ ადამიანებს.უფრო მეტადაც კი,იმიტომ,რომ ფიზიკური სხეული დროებითია,სული კი მარადიული.განა ყოველი ადამიანი მეტნაკლებად სნეული არ არის? განა ბევრი ადამიანი აღსარებით და ზიარებით არ იკურნება?

განა ავადმყოფი ადამიანი გეზიზღება? კოჭლი ან ხეიბარი გეზიზღება? უმწეო და სნეული გეზიზღება?

–არა,ანგელოზო,აბა რას ამბობ.

–ხომ  შეგტკივა სნეულზე გული,ხომ უვლი და ეხმარები როგორც შეგიძლია? ხომ აწვდი ჭიქა წყალს,წამალს? ხომ გებრალება და თანაუგრძნობ?

–კი,ანგელოზო,ვეხმარები,როგორც შემიძლია.მებრალება კიდეც.

–ხოდა ის ადამიანებიც შეიბრალე,ვისი სულიც ბოროტებისგანაა დაავადეებული.ისინი ბევრად უფრო საბრალონი არიან,ვიდრე ფიზიკური სნეულები.მათ უფრო სჭირდებათ შველა და გადარჩენა.მე კიდევ უფრო მეტს გეტყვი:ფიზიკური სნეულებანი წყალობაა ღვთისა,უდიდესი წყალობა სულის განსაწმენდად,სულის ავადმყოფობა კი ბოროტისგანაა და არავითარი კავშირი არა აქვს უფლის მადლთან,გესმის?

–მესმის,ანგელოზო,მაგრამ მე რა შემიძლია?მე ხომ ექიმი არ ვარ?

–როგორც ყოველ ხორციელ სნეულებას ჰყავს მკურნალი,ასევე ჰყავს მკურნალი სულიერ სნეულებასაც.როგორც თანაუგრძნობ ხორციელ ავადმყოფებს,ასევე მიიღე გულით სულიერი ავადმყოფები,უფრო მეტადაც კი.შენი დახმარება კი მათთვის ლოცვაა,სიყვარულის და თანადგომის გამოვლინება და არა სიძულვილი.მათი მკურნალი კი უფლის მიერ დადგენილი „დასტაქრები“ არიან.ზოგი სნეულება იკურნება,ზოგი კი არა–ისეთივე სასიკვდილოა,როგორც მაგალითად კიბო,ან ინფარქტი ან რამე სხვა.მაგრამ ფიზიკური სიკვდილი არ ნიშნავს სულიერ სიკვდილს,სულიერი კი დამღუპველია და სამარადისო.ვხედავ,როგორ ტირიხართ გარდაცვლილ ადამიანებს,რომელთაც შეიძლება თავისი სიკვდილით ტანჯვა და განსაცდელი მოიშორეს და სასუფეველი დაიმკვიდრეს.

მაშ უფრო მეტად არ უნდა ტიროდეთ მათ,ვისი სულიც ბოროტისაგან იღუპება?მათ ხომ ხსნა არსაიდან აქვთ,გარდა მკურნალისა(მოძღვრისა) და თქვენი ლოცვისა,სათნოებისა და სიყვარულისა.

კარგი და ცუდი ნაყოფის გარჩევა ცხოველმაც იცის და თუ თქვენ კარგს შეიყვარებთ და სნეულთ მოიძულებთ,მაშ რითიღა იქნებით ცხოველზე უკეთესი?

თქვენ,ადამიანები როგორი თავგამოდებით ზრუნავთ ახლობელ სნეულებზე,როგორ გიყვართ ისინი.მაშ უფალს განა ათასჯერ და ათიათასჯერ მეტად არ უყვარს თავისი სნეული შვილები?განა ღმერთი არ ტირის მათ გამო?

უფალი ყველასთვის ეწამა,ამიტომ თავისი წილი უფალი ყველას ეკუთვნის....და თქვენ,როგორ ბედავთ მოიძულოთ ის ადამიანები,რაც არ უნდა დიდი ბოროტებით იყვნენ დაავადებულნი,ვინც უფალს ასე ძალიან უყვარს? გიფიქრია ამაზე?

–არ ვიცი,ანგელოზო,არასოდეს მიფიქრია ასე.

–მე ამჯერად არ გელაპარაკები შედარებებით,არამედ პირდაპირ გიხსნი,რომ ყოველი ადამიანის სული,ღვთისგან მოვლენილი,ლამაზია და კეთილი და თუ მას ბოროტი დაეპატრონა,ანუ დასნეულდა,მკურნალობა სჭირდება და არა გარიყვა.განა ბიბლიაში არ გაქვთ მაგალითი სამარიტელზე?თქვენ გგონიათ ეს მხოლოდ ერთი ადამიანის პატარა თავგადასავალია? ბიბლია ყოველი სიტყვით გასწავლით სიყვარულს.ზოგს პირდაპირ,ზოგს იგავით,ზოგს დაფარულად,მაგრამ ადამიანებმა მაინც ვერა და ვერ ისწავლეთ ეს.

–გავიგე,ანგელოზო,მაგრამ თუ ადამიანს არ უნდა ბოროტის მიტოვება,მე რა შემიძლია?

–არიან სნეულები,რომელთაც არ უნდათ მკურნალობა,მაგრამ განა ისინი ზიზღის ღირსნი არიან ამის გამო?მხოლოდ ძალზედ გულდასაწყვეტია,რომ ავად ყოფნა ურჩევნიათ გამოჯანმრთელებას,ხომ ასეა?

–კი,ანგელოზო,ასეა.

–თან შენ ისიც არ იცი,როდის მოეგება გონს და დაიწყებს მკურნალობას.შენ რომ სნეულს წიხლი ურტყა,რატომ არ მკურნალობო,მერე კი იმკურნალოს და გამოჯანმრთელდეს,ხომ შეგრცხვება და ინანებ?

–კი,შემრცხვება.

–ხოდა ასე არიან სწორედ ის ადამიანები,ვისაც თქვენ ბოროტს ეძახით.ადამიანი არ არის ბოროტი,უფალს ის ასეთად არ გაუჩენია,მაგრამ თუ ის მაინც სჩადის ბოროტებას,იმიტომ რომ უხილავ დემონებს ჰყავთ შეპყრობილი და დასნეულებულია სული მათი.მათ  მკურნალობა სჭირდებათ,სიყვარული კი ყველაზე ძლიერი წამალია დედამიწის ზურგზე,ნუ დაგავიწყდება ეს.

–მესმის,ანგელოზო.

–რამდენი ადამიანიც გძულს,იმდენად ისვრება შენი სულიც...და ბოლოს,როცა უფალთან წარსდგები,ის შემოგხედავს,ხარ კი იმდენად სუფთა,“დაბანილი“ და „მოწესრიგებული“რომ უფალს მიეახლო? ამ სიტყვებში მე  ლოცვას და სინანულს ვგულისხმობ,აღსარებას და ზიარებას–ალბათ ხვდები.

ქორწილში მისულ სტუმარს ჭუჭყიანი სამოსელით არ მიუშვებენ ნეფე–დედოფალთან.არც უფალი მიგიშვებთ ახლოს დაბინძურებული სულით.

–მითხარი,ანგელოზო,რა არის ყველაზე მთავარი ადამიანისათვის?

–ბევრჯერ მითქვამს,მაგრამ კიდევ ერთხელ გეტყვი: ლოცვა მარხვა და სინანულია ის სამი ყველაზე მთავარი,რაც უფალთან მიგიყვანს და მათ შორის სინანული უმეტესია.ნამდვილი,გულწრფელი სინანული.უფალს არა დაეფარვების,ეს შენ კარგად იცი

ღმერთმა ადამიანში ჩადო სულიერი სიწმინდის უდიდესი დამხმარე მექანიზმი–სინდისი.

საკუთარ სინდისს  ვერავინ ვერც მოატყუებს და ვერც მოისყიდის,რაც არ უნდა დაბინძურებული ჰქონდეს იგი–ვერც სიბრძნით განთქმული ადამიანი და ვერც უკანასკნელი გარეწარი.

როგორც მამა გაბრიელი ამბობდა“სინდისი პატარა ღმერთია“

...და შენ წარმოიდგინე,რა ტუტუცი და უგუნური უნდა იყოს ადამიანი,ღვთის მოტყუება ან მისგან რაიმეს დამალვა რომ გადაწყვიტოს.

სირცხვილი სინდისის შვილია.ასევე მისი შვილებია მადლიერება და სინანული.

სირცხვილს მოსდევს სინანული სწორედ.ყველაფერი ეს კი სიყვარულის პატარპატარა  შემადგენელი ნაწილაკებია.აი,ეს უნდა იცოდე კარგად.

გაიგე ყველაფერი?

–ვგონებ,გავიგე,ჩემო ანგელოზო.

–დაწექი ეხლა და იფიქრე იმაზე,რაც გითხარი.

–ღამე მშვიდობისა ჩემო კეთილო ანგელოზო.

–ღამე მშვიდობისა

გასაუბრება ანგელოზთან ძილის წინ 6

გასაუბრება აბგელოზთან ძილის წინ  6

-ანგელოზო,ისევ მოხვედი ჩემთან?

-კი,ისევ მოვედი,აკი გითხარი სულ შენთან ვარმეთქი?

-კიდევ მასწავლე რამე ანგელოზო რა ! მე ვიცი რომ დიდი ცოდვილი ვარ და ბევრ რამეს არასწორედ ვაკეთებ.ხომ მასწავლი?

-კი,გასწავლი,მაგრამ შენც უნდა მოინდომო.თუ ჭურჭელს ძირი არა აქვს,მას ვერ გაავსებ,რამდენიც არ უნდა ჩაასხა,გესმის?

-კი,მესმის

-ადამიანი კი უფლის ჭურჭელია,თუ ძლიერი ძირი ექნება,ის ნელნელა ღვთის მადლით აივსება,იმდენად აივსება, რომ გადმოდინდება კიდეც და სხვა ადამიანებსაც მისწვდება,გაიგე?

-კარგად ვერ გავიგე,ანგელოზო,მაგრამ ცოტას ვხვდები.რა უნდა გავაკეთო,კარგი ჭურჭელი რომ გავხდე?

-მე მინდა შენ კარგად გაიგო,სიყვარული რას ნიშნავს

-მაგაზე ხომ უკვე მითხარი,ანგელოზო?

-გითხარი,მაგრამ ეტყობა კარგად ვერ გაიგე,ამიტომ ეხლა სხვანაირად უნდა აგიხსნა.

-კარგი,ამიხსენი.

-შვილები ძალიან გიყვარს?

-კი,ანგელოზო,ძალიან.

-პატარები უფრო ძალიან ხომ?

-კი,უფრო ძალიან.

-აბა მითხარი,მათი მოფერებით ძღები?

-ვერა,ვერ ვძღები,ანგელოზო,სულ მინდა რომ ვეფერო.

-და რამდენსაც მეტს ეფერები,უფრო მეტი გინდა ხომ?

-კი,ასეა.

-ეხლა შენ წარმოიდგინე,რომ სიზმარში ხარ და ძალიან გწყურია.

-კი,ხშირად ვყოფილვარ ასე.ვსვამ და ვერ ვკმაყოფილდები,სულ მწყურია,სანამ არ გავიღვიძებ

-ხოდა აი ეგ შენი სიყვარული,სწორედაც რომ სიზმარში წყურვილია და მეტი არაფერი,დაუკმაყოფილებელი და მუდმივი წყურვილი.მე მარტო შენზე არ ვამბობ.საერთოდ,ადამიანების სიყვარულზე ვლაპარაკობ.განა ეს ცუდია?არა,სულაც არა.სიზმარშიც ხომ მიისწრაფვი წყლისკენ,მაგრამ არ გაკმაყოფილებს ხომ?და იცი რატომ?

-რატომ?

-იმიტომ რომ ადამიანებს მეტი არ შეგიძლიათ.ეს მხოლოდ სულ მცირე ილუზიაა იმ სიყვარულისა,რასაც ღმერთი ჰქვია.ადამიანებს უჭირთ იმის არათუ გაგება,წარმოდგენაც კი,თუ რა სიყვარულია ღმერთი თავად;

მე შენ ისეთი გრძნობა გაგახსენე,რომელიც ყველაზე მძაფრია შენში,საერთოდ ადამიანში.ხომ ცნობილია,რომ ადამიანებს თავისი ახლობლები უყვართ ყველაზე მეტად,უყვართ ისე,რომ ამ სიყვარულით ვერ ძღებიან.

-კი,მართლაც ასეა.

-ეხლა წარმოიდგინე პატარა ჭიქა,რომელშიც გინდა რომ სუფთა წყალი ჩაასახა,მაგრამ იქ უკვე სხვადასხვა სითხე ასხია და რაც უფრო მეტია ეს სითხე,მით ნაკლები სუფთა წყალი ჩაეტევა ჭიქაში.გესმის?

-არა ანგელოზო,არ მესმის,ეს რას ნიშნავს?

-ჭიქა შენი გულია,სითხე კი ის გრძნობები,რასაც შიგ მოათავსებ.ყოველი ადამიანის გული საზღვრულია.რაც მეტ გრძნობას ჩაიბუდებ შიგ,მით ნაკლები ადგილი დარჩება სიყვარულისთვის,რომელიც ისედაც ისეთი სუსტია,როგორც სიზმარში წყალი.

ეხლა კი წარმოიდგინე,რომ გაიღვიძე,და ცივმა ანკარა წყარომ გაგიგრილა ყელი.შეადარე ეს გრძნობა იმას,სიზმმარში რომ წყალს სვამდი.

ადამიანის სიყვარული მცირეა,ჭიქის რაღაც ნაწილი,რომელიც საზღვრებშია მოქცეული.უფალი კი უსაზღვრო,უძლიერესი და დამაკმაყოფილებელი სიყვარულია.გესმის? მე მინდა,რომ შენ განსხვავება დაინახო სიზმარში დალეული წყლისა და ცხადში მორაკრაკე ნაკადულს შორის,რომელიც ისეთი ცივია და საამო,რომ თუ ბევრი დალიე,შეიძლება ყელიც კი გატკინოს.ხვდები,რისი თქმა მინდა?

-კი,ვხვდები,ანგელოზო,მაგრამ რატომ ადარებ სიყვარულს წყალს?

-იმიტომ,რომ წყალი არის ყველაზე ძვირფასი,რაც ღმერთმა ადამიანებს მოგცათ.თქვენ მისი ფასი არ იცით.წყალი სიცოცხლეა,წყალი სიხარულია,წყალი დიდი ბედნიერებაა...

მე შენ ძალიან პრიმიტიულად აგიხსენი,იმიტომ რომ სხვანაირად ადამიანები ვერ გაიგებთ,რა სიყვარულია თავად უფალი–პატარა ჭიქა წყალი უზარმაზარ ოკეანეს რომ შეადარო,თუმცა ოკეანესაც აქვს საზღვარი,უფალს კი არა.

უფლის სიყვარული სრულყოფილია,როგორც უდაბნოს სიცხეში წყაროს წყალი.თუ შეგიძლია წარმოიდგინო,შეადარე ჭიქა წყალი უზარმაზარ ოკეანეს,რომელსაც საზღვარი არა აქვს.ამიტომ,თუ შენი გული სუფთა და სავსე იქნება სიყვარულით,ის გადმოედინება,როგორც კლდიდან ჩანჩქერი და შეუერთდება იმ უზარმაზარ ოკეანეს,ღმერთი რომ ჰქვია,გაიგე?

-გავიგე,ანგელოზო,მაგრამ ჭიქაში სხვა სითხეები რა შეიძლება იყოს?

-განა ეს ასე ძნელი მისახვედრია? –შური,ბოღმა,სიძულვილი,ცბიერება,ამპარტავნება,სიამაყე,ანგარება და რა ვიცი,განა ცოტა გაქვთ ყოველივე ეს ადამიანებს?

ხომ გითხარი,მთელი გულიც რომ სავსე გქონდეს სიყვარულით,რაც კი ადამიანის გონებას შეუძლია წარმოიდგინოს,ეს მხოლოდ ჭიქა წყალია სიზმარში,რომელსაც სვამ და ისევ გწყურია,არც წყურვილს გიკლავს და არც გაკმაყოფილებს.ხოლო უფალი,ეს არის ოკეანე იმ სიყვარულისა,ულევი კამკამა წყაროს წყალი,რომელიც ყელგამშრალ მეუდაბნოეს სიცოცხლეს უბრუნებს და აბედნიერებს.

ამას ყველაფერს ძალიან მარტივი ენით გიხსნი,რომ გაიგო.შენ რომ ჭიქისხელა სიყვარული გქონდეს ისეთი,როგორიც უფალია,იმასაც კი ვერ გაუძლებდა შენი გული და გასკდებოდა; არამცთუ წარმოიდგინო,რა  სუფთა და სრულყოფილი სიყვარულია ღმერთი.

შეიძლება გაწყენინოს დედამ,მამამ,ძმამ,შვილმა,მეგობარმა და ასე შემდეგ,მაგრამ ღმერთი არასოდეს გაწყენინებს,იმიტომ რომ ის სრულყოფილი სიყვარულია.ყველაზე წრფელი,სუფთა და ძლიერი სიყვარული.ყველაზე დიდი უბედურება,რაც კი შეიძლება გეწვიოს,ისიც კი ღვთის წყალობაა მისი უსაზღვრო სიყვარულიდან გამომდინარე,კარგად დაიხსომე ეს.

იცი,გულიც კი მწყდება,რომ უფალსაც სიყვარულს ეძახით და იმ პატარა,გაცრეცილ და მინავლებულ გრძნობასაც გულში რომ გაქვთ ადამიანებს.მაგრამ მე რა შემიძლია,ეს  თავად ღმერთმა ინება ასე.უფლის უსაზღვრო თავმდაბლობის ბრალია ისევ,რომ ედრება იმ ერთი ციდა წყლის წვეთს,თქვენ რომ სიყვარულს ეძახით.ეს მაინც დაინახეთ,ეს მაინც დააფასეთ.

-როგორ მოვიქცე,ანგელოზო?

-მე შენ ადრეც გითხარი,ყოველთვის მოიქეცი ისე,როგორც უფალი მოიქცეოდა შენს ადგილას.

შეიყვარე თუნდაც სულ მცირედ ისე,როგორც უფალს უყვარხართ ყველანი.ყოველი გრძნობა,რაც სიყვარულიდან არ მოდის,ბოროტისგანაა და ნუ შეუშვებ გულში,არამედ ებრძოლე და განდევნე.

-სიყვარულსგან რაა ანგელოზო?

სიყვარულისგანაა თავმდაბლობა,მადლიერება,სინანული და უდიდესი სურვილი მოყვასის დახმარებისა,თანადგომისა,თანაგრძნობისა.სხვისი ტკივილის გაზიარება და საკუთარივით მიღება.მე შენ ეს ადრე უკვე გითხარი

-კი,მითხარი ანგელოზო,მახსოვს.

-ნუ ეცდები,რომ უფალს შეედარო სიყვარულში,ამას ვერასოდეს შეძლებ,არამედ ინატრე,რომ სულ ერთი პაწაწინა წვეთი მაინც იყო იმ ოკეანისა,ღვთიური სიყვარული რომ ჰქვია.

–რა უნდა გავაკეთო ამისთვის

–სულ მცირე რამ–ევედრე უფალს.მოინანიე,რომ არ შეგიძლია სიყვარული,რომ არ გიყვარს ისე,როგორც ამას უფალი გთხოვს და ევედრე,რომ მოგცეს ის „ერთი წვეთი“,ანუ უნარი სიყვარულისა,რომელიც ბოლოს ისევ იმ ოკეანესთან მიგიყვანს.აი,ეს არის სულ.ეს ძნელი არ არის,თუ ამას წრფელი გულით მოინდომებ.

თუ ჭიქიდან ამღვრეულ წყალს გადააქცევ და შიგ წყაროს წყალს ჩაასხამ,მაშინ ჭიქაც სუფთა და ქათქათა გახდება.გაიგე?

–გავიგე,ანგელოზო,ყველაფერი გავიგე.

–...და ბოლოს ერთ პატარა საიდუმლოს გაგიმხელ–ყოველი ზიარება თითო წვეთია ოკეანისა.

–მადლობა,ანგელოზო,დიდი მადლობა ყველაფრისათვის.

–დაწექი ეხლა და იფიქრე იმაზე რაც გითხარი.

–ღამე მშვიდობისა,ჩემო ანგელოზო !

–ღამე მშვიდობისა !

„უფალო,შემიწყალე“

                                           

 ...აი,აღსასრულიც მოახლოვდა.

 ჯერ ფეხები წაერთვა,შემდეგ წელი მოსწყდა,მერე ხელები და აი,სიკვდილის ხელი თავს შეეხო,ოდნავ შეაჯანჯღარა და სულმაც ნელნელა დატოვა უსულო სხეული.

 გაქრა,დამთავრდა ყველაფერი,მაგრამ გონება,თუ სული,რაც გინდათ დაარქვით,მუშაობდა,აზროვნებდა.ეხლა ნახავს იმას,რაზეც ამდენი ხანი სიცოცხლეში ფიქრობდა.ხშირად წარმოიდგენდა ხოლმე,როგორ დატოვებდა სული სხეულს,როგორ მიადგებოდა უფლის კარიბჭეს და როგორ გადაწყდებოდა საერთოდ მისი სამუდამო ადგილსამყოფელის საკითხი.

 ძალიან ხშირად უფიქრია ამაზე და აჰა,ეხლა ნახავს,განიცდის ყველაფერს.რა თქმა უნდა შიში იპყრობდა.არ იცოდა,რა ელოდა.თითქოს ცოტა სულიც უგუბდებოდა.უცნაურად გრძნობდა თავს.საკუთარ სხეულს ხედავდა.არა,არ ეშინოდა,არც სტკიოდა,შეშფოთება იპყრობდა მხოლოდ და შეუცნობელის და გარდაუვალი განცდების მოლოდინს გრძნობდა და ეს აფრთხობდა.

 აჰა,საშინელი არსებებიც გამოჩდნენ,ისეთი სისწრაფით მოემართებინ მისკენ,ალბათ გადათელავენ,გასრისავენ.რამ უნდა გადაარჩინოს?რა საშინელ ხმებს გამოსცემენ,არასოდეს არსად სმენია ასეთი შემზარავი ხმები.რა საშინელი სახეები აქვთ.იცოდა,რომ საზიზრარი სანახავები იყვნენ,მაგრამ ამის წარმოდგენაც კი არ შეეძლო,თუ ასეთ ამაზრზენ სახეებს იხილავდა,საშინელი შიში და სასოწარკვეთილება რომ მოჰქონდათ თან.

 ...და სუნი,ენით გამოუთქმელი სიმყრალის და შმორის სუნი.რატომღაც ამაზე არასოდეს უფიქრია.იქ,დედამიწაზე,ასეთი სუნი არასოდეს უგრძვნია,არსად.ისევ ცოცხალი რომ ყოფილიყო,მარტო ეს სუნი დაახრჩობდა,მთელ გულმუცელს ამოუბრუნებდა და სუნთქვას გაუჩერებდა.აქ კი,უჭირდა სულს,გრძნობდა,მაგრამ მაინც იტანდა.

 თითქოს თვალები დახუჭაო,წამით გაირინდა და ჯოჯოხეთში წარმოიდგინა თავი.უნდოდა თუ არა,დარწმუნდა,ეს იყო მისი ხვედრი და აწი ვერაფერი ვეღარ უშველიდა.

 და ამ დროს ისინიც გამოჩდნენ–ანგელოზები.თვალისმომჭრელად ლამაზები და საამურნი.ისეთი სურნელი მოჰქონდათ,უცებ გაქრა ყოველგვარი შმორის და სისაძაგლის სუნი.ბევრნი არ იყვნენ,ამ საზიზღარი დემონების მსგავსად,სულ რამდენიმე,მაგრამ ეს საკმარისი იყო იმისთვის,რომ სული დამშვიდებულიყო,

 პირვანდელ მდგომარეობას დაბრუნებოდა და ის შეუცნობელი მდგომარეობა მიეღო,სულის სხეულთან გაყრისას რომ დაუფლებოდა.

 –ისევ აშინებთ ხომ ახლად გარდაცვლილ სულს,თქვე საზიზღრებო?–მიმართა ერთერთმა ანგელოზმა დემონებს–განა რამდენჯერ უნდა გითხრათ,რომ ჯერ უფლის სამსჯავრო უნდა გაიაროს და საკითხავია,გეკუთვნით ეს სული თქვენ თუ არა.მოშორდით და ნუ აშინებთ,ისედაც უჭირს რეალობის შეცნობა და თქვენ ნუღა აფირიაქებთ და აშფოთებთ უმიზეზოდ.

 ჩვენია,ჩვენია–აზმუვლდნენ გაბოროტებულები და ცმუკვა დაიწყეს,თუმცა მაინც განზე გადგნენ და ანგელოზებს დაუთმეს გზა.

 რა სასიამოვნო იყო იმის შეგრძნება,რომ ერთი ანგელოზი ათას დემონზე უფრო ძლიერია და მეტი ძალაუფლება აქვს უფლისგან მინიჭებული.

 –წამოდი ჩვეთან,ნუ გეშინია,ესენი ვერას გავნებენ–გაუღიმეს ანგელოზებმა და ზეცისკენ,იქ სადღაც უსასრულო და იდუმალებით სავსე სიმაღლეში გასრიალდნენ მასთან ერთად.გული რომ ჰქონოდა,ალბათ ვერ აიტანდა ასეთ მღელვარებას,განცდებს,ამ საოცარ და ენით გამოუთქმელ მდგომარეობას.სული კი უძლებდა,ნელნელა უსაზღვრო სიხარულით და საოცარი ბედნიერების გრძნობით ივსებოდა და არ იცოდა,რა იყო ეს.არა,ამას ადამიანური ენით ვერასოდეს გამოხატავდა.სიტყვები იმდენად უძლური აღმოჩნდებოდნენ,მცდელობაც კი სასაცილო და უსუსური იქნებოდა. ამიტომ,ანგელოზებს მიენდო და ცდილობდა სრულად შეეგრძნო ეს უთქმელი ნეტარება.მერე კი...მერე რა იქნებოდა,ეხლა ამაზე ფიქრი არ უნდოდა,იმდენად ტკბილი და სასიამოვნო იყო ეს მდგომარეობა.და თან,რაც უფრო ზევით მიიწევდა,უფრო და უფრო ნეტარი და თავბრუდამხვევი ხდებოდა.არა,ამას ვერც მე და ალბათ ვერც ვერავინ ენით ვერ აგიწერთ და ჯობს დროზე გავჩერდე.

 მითუმეტეს ვერ აგიწერთ იმ შეგრძნებებს,რაც ჯერ ზეციური სასუფევლის და შემდეგ ცეცხლოვანი სატანჯველის ნახვისას განიცადა.ამას ვერც ენით,ვერც სხეულით,ვერც სხვა რაიმე გამოხატვის მეთოდებით,ყველაზე საუკეთესო დამხმარე სპეცეფექტების გამოყენებითაც კი ვერა არსება ვერასოდეს ვერ შეძლებს და მეც აღარ შეგაწყენთ ზედმეტად თავს.

 ...და როდესაც დადგა ყველაზე გადამწყვეტი მომენტი,ყველაზე მთავარი ყოველი სულისათვის,წარსდგა უფლის წინაშე და განემზადა სამსჯავროზე წარსადგომად.

 მარცხნივ დემონთა უთვალავი არმიაა,მარჯვნივ სულ რამდენიმე ანგელოზი.წინ კი საზვერეების 20 საფეხური.მხოლოდ ოცი ნაბიჯი იმ სანუკვარ და უძვირფასეს არსებამდე,ღმერთი რომ ჰქვია.20 უკანასკნელი საფეხური იმ სამოთხემდე,უფლის სასუფეველი რომ ჰქვია.ან სულაც ერთი ან რამდენიმე ნაბიჯი სამუდამო სატანჯველამდე,სადაც ენით გამოუთქმელი კვნესა და ვაება იხილა სულ ახლახანს.

 რამდენს გაივლის,რამდენით მიუახლოვდება უფალს,ან გადალახავს თუ არა მეოცე,უკანასკნელ ზღუდეს,ეს ახლა სულ მალე გადაწყდებოდა.

 ჩემს უმეცრებას არ მივცემ იმის უფლებას,რომ დაწვრილებით დავიწყო იმის გადმოცემა რაც არ ვიცი,რისი უფლებაც არ მაქვს,რაც იმდენად იდუმალი და შეუცნობელია,რომ ვერ ვიკადრებ ასეთი მკრეხელობის საკუთარ თავზე აღებას და ამიტომ საზვერეების შესახებ მეტს ვერაფერს გეტყვით.მხოლოდ იმას მოგახსებთ,რომ დაიწყო უსასტიკესი და დაუნდობელი ბრძოლა ცოდვებსა და მადლს,სიკეთესა და ბოროტებას შორის,რაც კი სულს მთელი სიცოცხლის მანძილზე ჩაუდენია.ბრძოლა დემონებსა და ანგელოზებს შორის მისი სულის უფლებაზე.უყურებდა გაოგნებული და არაფრის გაკეთება არ შეეძლო.იქ,მიწიერ სიცოცხლეში ბევრჯერ უფიქრია ამაზე,ბერჯერაც წარმოუდგენია,როგორ იქნებოდა ეს ყველაფერი,მაგრამ უკვე ნანახი და განცდილი ოდნავადაც კი ვერ შეედრებოდა იმ უსუსურ და მკრთალ წარმოდგენას,ადრე რომ ჰქონა სხეულში ყოფნისას.

 ... მეოცე საზვერეს მიადგა.ეხლა უნდა გადაწყვეტილიყო,გადალახავდა თუ არა ამ უკანასკნელ,ყველაზე მთავარ და ყველაზე ძნელ დაბრკოლებას.ეხლა წყდებოდა მისი სამუდამო ადგილსამყოფელის ბედი.

 ბრძოლა თანაბარი იყო.სასწორზე დადგა მისი უკანასკნელი დარჩენილი ცოდვა–ბოროტებანიც და სიკეთენიც.ყოველი სიტყვა,ყოველი ფიქრი,ყოველი მოქმედება.

 მორჩა,ამოიწურა ყველაფერი.არაფერი აღარ დარჩა.დადგა გადამწყვეტი წამიც.სასწორი დემონების სასარგებლოდ გადაიხარა.სულ ოდნავ,შეუმჩნევლად,მაგრამ მაინც.სულ მცირედი დააკლდა,სულ პატარა სათნოება.თუნდაც სულ ერთი კეთილი სიტყვა,რომელიც საკმარისი იქნებოდა.მაგრამ მისდა სამწუხაროდ ყველაფერი ამოწურული იყო.ანგელოზებმა მის დასაცავად ყველაფერი ამოალაგეს,რაც შეეძლოთ და მეტი აღარაფერი ჰქონდათ გასანეიტრალებლად.

 დემონები კი ხარობდნენ.ისეთი ხმით ღმუოდნენ და წიოდნენ,რომ მარტო ეს ხმაც საკმარისი იყო ცხადად შეეგრძნო,თუ რა ელოდა.

 ეხლა,სულ ერთი წამით ისევ სხეულში ყოფნა ინატრა,რათა გულიანად ეტირა.ებღავლა ისეთი ძალით,რომ მთელი სამყარო შეეძრა.

 აი,წამოვიდნენ კიდეც დემონები მისკენ.დაავლებენ ეხლა ხელს და გააქანებენ თავიანთ სამყოფელში.ანგელოზებს კი თავი დაუხრიათ,თითქოს ტირიან კიდეც,მაგრამ არაფრის გაკეთება არ შეუძლიათ.ეს არ არის ადამიანთა სასამართლო,სადაც შეიძლება ზოგიერთ რამეზე თვალი დახუჭო.დაუმსახურებლად აპატიო მოუნანიებელი საქციელი.ეს უფლის სამსჯავროა,ყველაზე სამართლიანი და პირუთვნელი.

 განემზადა.ახლა გვიანია სინანული.არც შეუძლია.ერთ სიტყვასაც ვერ იტყვის,ერთ ფიქრსაც კი ვერ გაივლებს,თორემ ეს რომ შეეძლოს,მიუტევებდა უფალი ამ მცირე დანაკლისს.მაგრამ არ შეუძლია,შებოჭილია მისი სული და არაფერი მეტი არ შეუძლია გარდა იმისა,რომ ცხადად დაინახოს,როგორ დაავლებენ ეს ამყრალებული საშინელებანი ხელს და გააქანებენ ცეცხლსა და გეენაში.

 –მოიცათ–გაისმა საოცარი,ნაზი ხმა.კარგად დააკვირდა.ქვემოდან ანგელოზის მსგავსი არსება უახლოვდებოდა სწრაფად.კი,ნამდვილად ანგელოზი იყო.გაბრწყინებული,სიხარულის და იმედის მომცემ გრძნობას აფრქვევდა.არ იცოდა,ეს რა იყო,მაგრამ სიხარული და სიმშვიდე დაეუფლა.ამას კარგად გრძნობდა.

 ანგელოზი დემონებსა და სხვა ანგელოზებს შუა დადგა და საოცარი ხმით,გალობას რომ გავდა,განაცხადა:

 –თქვენ ყველაფერი დაალაგეთ სასწორზე,რაც ამ სულის განსასჯელად იყო საჭირო,მაგრამ მაინც გამოგრჩათ,როგორც ვხედავ ამ შემთხვევაში ყველაზე მთავარი:ამ სულმა სიკვდილის წინ წარმოსთქვა ორი სიტყვა რომელიც არცერთ სიაში არ არის აღრიცხული და მე უფლებამოსილი ვარ განვაცხადო მათ შესახებ.

 ვერ აგიწერთ რა ხდებოდა.გაავებული დემონები ცეცხლს ყრიდნენ თვალებიდან.სიბრაზისგან ლამის გამსკდარიყვნენ და სიმყრალით და სისაძაგლით მოეფინათ იქაურობა.ყველა ერთად ღრიალებდა და ცოფის მაგვარ დუჟს ისროდნენ პირიდან.

 –არ უშველის,მაინც ჩვენია,გაგვატანეთ დროზე–ისმოდა აქეთ იქიდან და მოუთმენლობისგან გააფთრებით იგლეჯდნენ ბინძურ,აყროლებულ ბალანს.

 ანგელოზებს თვალები აუციმციმდათ.იმედიანი მზერა მიაპყრეს ახლადმოსულ ანგელოზს და მიმართეს: რა არის ის ორი სიტყვა?

 –უფალო,შემიწყალე!–იყო პასუხი.

 თითქოს ცა შეიძრაო.დემონებმა ერთი უკანასკნელად ამოიღნავლეს და იქ,სადღაც შორს უფსკრულისკენ შთაინთნენ.

 ზეცა საოცარმა ნათელმა მოიცვა.ეს ორი სიტყვა საკმარისი აღმოჩნდა მის გადასარჩენად.ისევ ადამიანის სხეულში მოუნდა ყოფნა.ისევ ტირილი,ოღონდ ამჯერად ტკბილი,მადლიერი ტირილი.უფლის ხატთან დაჩოქება და გულწრფელი,სამადლობელი ტირილი.

 თუმცა ეს ახლა უკვე სრულებით ზედმეტი ნატვრა გახლდათ.მალე თავად უფალს მიეახლებოდა და მის ფერხთან შეეძლო ყოველივე ამის გაკეთება.

 სიტყვა გაეხსნა,ფიქრი აეხადა.ეხლა უკვე ყველაფერი შეეძლო.ანგელოზებით გარშემორტყმული უფლისკენ მიისწრაფოდა და უსაზღვროდ ბედნიერი და ენითგამოუთქმელი ნეტარებისგან გაბრუებული ფიქრობდა:

 –ღმერთო,რა უგნური ვიყავი სხეულში ყოფნისას.რა მადლიანი და შეუფასებელი ყოფილა ყოველი ფიქრი,ყოველი მოქმედება,ყოველი სიტყვა ჩემს მიერ ნაფიქრი,ჩადენილი,თქმული.ადამიანები არ ფიქრობენ ამაზე,როცა დროა მაშინ.როგორ მინდა,ყველა ადამიანმა იცოდეს ეს.რომ შემეძლოს,სათითაოდ ჩამოვუვლიდი ყველას და შევევედრებოდი:აწონეთ ყველაფერი რასაც აკეთებთ,რასაც ფიქრობთ,რასაც ამბობთ.ნეტავ იცოდეთ,რა უზარმაზარი მნიშვნელობა აქვს ყოველივეს.ადიდეთ უფალი წამდაუწუმ.რასაც უნდა აკეთებდეთ.თუნდაც ფიქრში,თუნდაც სიტყვით.

 ...და რომ იცოდეთ,რა სანუკვარია,რა ტკბილია ორი,სულ ორი პატარა სიტყვა–„უფალო,შემიწყალე“.

 არა არს რა უფალზე ტკბილი და სანატრელი ქვეყანაზე,არცა მიწის ქვეშ და არცა ცაში.

 უფალო,შეგვიწყალენ !!!