ერთგულება და ღალატი

ერთხელ,დაიბარა ღმერთმა თავისთან ერთგულება და ღალატი და უთხრა:

ბოლო ჟამი ახლოვდება.წადით დედამიწაზე და სანამ გავანადგურებ,თქვენ–თქვენი მიმდევრები მოაგროვეთო.

გამოემართნენ ერთგულება და ღალატი დედამიწისკენ და თან ერთმანეთში კამათობდნენ–არა მე უფრო მეტ ხალხს მოვაგროვებ,არა მეო.

გამოხდა ხანი.მოისურვა უფალმა შედეგების ხილვა და დედამიწას გადმოხედა.ორი უზარმაზარი ჯგუფი დაინახა ადამიანებისა შეკრებილი.თითქმის მთელი დედამიწის მოსახლეობა ამ ორ ჯგუფში იყო გაერთიანებული,მაგრამ ერთი მაინც მეტი იყო.სადაც ერთგულება დაინახა,ის ჯგუფი მეტი იყო და გაუხარდა.არ შევმცდარვარ ადამიანებშიო გაიფიქრა და გადაწყვიტა ახლოს ენახა ორივე.ჯერ მცირე ჯგუფთან მივიდა და ღალატს დაუძახა:

აბა მომახსენე,ვინ არიან ეს ადამიანებიო.

ეს მართლაც მოღალატეები არიან,უფალო–მიუგო ღალატმა–ზოგი ცოლს ღალატობს,ზოგო ქმარს,ზოგი მეგობარს,ზოგი სინდისს.ერთს ფიქრობენ,მეორეს ამბობენ და მესამეს აკეთებენ.უმეტესობა შენ გღალატობს უფალო.ფარისევლობენ,შენ ტაძარშიც დადიან,მაგრამ გულები შავი აქვთ,შენს სიყვარულს ვერ გრძნობენ.მხოლოდ სხვის დასანახად არიან შენი ერთგულები, სინამდვილეში  კი გღალატობენო.

უფალი მოიღუშა და უფრო სასიამოვნო ამბის მოსმენის იმედით მეორე ჯგუფისკენ გაემართა.

ადამიანები ხარხარებდნენ,სვამდნენ,ჭამდნენ,ღრეობდნენ,

მრუშობდნენ და ათას საზიზღრობას სჩადიოდნენ.

გაოცდა უფალი და ერთგულებას დაუძახა:

კარგი,მოღალატეების ამბავი გასაგებია,მაგრამ ესენი ვინ არიან და რა ხელი აქვთ ერთგულებასთან?

ერთგულებამ მორცხვად დახარა თავი და მიუგო:

მომიტევე უფალო,მაგრამ შენი ერთგული ადამიანი დედამიწაზე მე ვერ ვიპოვე და რადგან ერთგულება მქვია,იმ ადამიანების ძებნა დავიწყე,ვისაც საერთოდ ერთგულება შეუძლიათ.ესენი ეშმაკის ერთგულები არიან და ამიტომ მოვაგროვე ჩემი სახელის ქვეშ.არ ღალატობენ,ერთგულად ემსახურებიან შენგან განდევნილ დაცემულ ანგელოზს და ამიტომ მოღალატეებად ვერ ჩაითვლებიანო. რაც დამავალე უფალო,მე ჩემი მისია პირნათლად შევასრულეო.

განრისხდა ღმერთი და ის იყო ერთი ხელის მოქნევით უნდა გაენადგურებინა ყველაფერო როცა უეცრად ადამიანთა სულ პაწაწინა ჯგუფს მოკრა თვალი.შეჩერდა და კარგად დააკვირდა.

შინდისფერი მოსასხამები და შავ–თეთრზოლიანი ქუდები ეხურათ?

ვინ ხართო?–გაიოცა უფალმა

ჩვენ უბრალო,ცოდვილი ადამიანები ვართ,უფალო–მიუგეს პასუხად.ძალიან გვიყვარხარ,მაგრამ ჩვენი დაცემული ბუნების გამო ხშირად გღალატობთ.უმეტესად ეს უნებურად მოგვდის,მაგრამ გამუდმებით ვინანიებთ და ვტირით ჩვენი ცოდვების გამო.ამიტომ არც მოღალატეებში და არც ერთგულებში არ მიგვიღესო.მოგვეცი ცოტაოდენი დრო,ღმერთო მოწყალეო,იქნებ ერთგულება ჩვენსკენ გადმოვიბიროთ და შენი მოყვარული და მადიდებელი ადამიანები ვამრავლოთო.

ცრემლი მოადგა უფალს თვალზე,შეეცოდა ეს გულწრფელი,სუფთა ადამიანები და დროებით გადადო თავისი განზრახვა.

დრო გადის,ერთგულება კი ჯერაც არ ჩანს...

შეგონება: ერთგულება არაჩვეულებრივი თვისებაა ადამიანისა,მაგრამ გააჩნია საითკენ არის მიმართული.დღეს სატანას გაცილებით მეტი ერთგული მიმდევარი ყავს ვიდრე ჭეშმარიტ ღმერთს.

დაფიქრდით,თქვენ ვისთან ხართ?

გასაუბრება ანგელოზთან ძილის წინ 3

–გამარჯობა ანგელოზო
–გაგიმარჯოს.
–ისევ ჩემთან მოხვედი?
–განა სულ შენთან არ ვარ?მე ხომ შენი მფარველი ანგელოზი ვარ.
–რომ ვერ გხედავ ხოლმე?
–ყოველთვის ვერ დამინახავ.ხომ გითხარი,ადამიანები ბევრ რამეს ვერ ხედავთ მეთქი.როცა საჭიროა,მაშინ დაგენახვები
–ისევ მოწყენილი ხარ?ცრემლები რატომ გაქვს თვალებზე?
–ისევ შენს გამო.მე ხომ შენი ცხოვრებით ვცხოვრობ?
–ისევ არასწორად ვცხოვრობ?
–კი,სამწუხაროდ ასეა?
–მითხარი ანგელოზო,ამჯერად რა მაკლია?
–ამჯერად ყველაზე მთავარი გაკლია.
–რა არის ყველაზე მთავარი?
–შენ როგორ ფიქრობ?
–ყველაზე მთავარი ღმერთია.
–სწორია.ღმერთი კი სიყვარულია
–სიყვარული მაკლია?
–იცი რა არის საერთოდ სიყვარული?
–კი,როგორ არა.ადამიანებს უყვართ ერთმანეთი,უყვართ ბუნება,სამშობლო,რა ვიცი ათასი რამ...რატომ გეღიმება?
–ეგ ძალიან ვიწრო წარმოდგენაა სიყვარულზე.ჭეშმარიტი,ღვთიუ​რი სიყვარული სულ სხვა რამეა.შენ გგონია ღმერთი ბუნების,სამშობლოს და ერთმანეთის სიყვარულია?
–ამიხსენი ანგელოზო,რა,გევედრები,რა არის სიყვარული?
–აგიხსნი,ოღონდ ყურადღებით მომისმინე
–გისმენ ანგელოზო,მთელი გულით და გონებით გისმენ
–რამდენი განზომილება იცი?
–სამი–სიგრძე,სიგანე და სიმაღლე.განა მეტი არსებობს?
–კი,არსებობს,განზომილება ძალიან ბევრია.ადამიანის გონება ამას ვერ ჩაწვდება.მე მხოლოდ იმას გეტყვი,რომ სიყვარულს ეგენი არცერთი არა აქვს.მას არა აქვს სიგრძე,არცა სიგანე და არცა სიმაღლე.მას ვერ აწონი,ვერ გაზომავ,ვერ შეაფასებ და ა.შ.
–აბა რა განზომილებები აქვს?
–არის მეოთხე განზომილება,რომელსაც ადამიანების ენაზე სიღრმე ჰქვია.თქვენ მას ვერ ხედავთ,იმიტომ რომ არ მოდის შესაბამისობაში დანარჩენ სამთან.სიღრმე აქვს ყველაფერს,ცას,მიწას,ყვავილ​ს,ხეს,წყაროს მთას.სიღრმე აქვს ფერს,სუნს,ხმას.სიღრმე აქვს გრძნობას,სიღრმე აქვს ადამიანსაც კი.ოღონდ ეს ის სიღრმე არ არის,რასაც თქვენ მანძილს ეძახით.
–ადამიანსაც აქვს სიღრმე?
–კი,აქვს,ყველა ადამიანს.თქვენ ვერ შედიხართ შორს სიღრმეში.ყველაფერს მაინც მანძილით აფასებთ.თქვენ იცით რა სიღრმე აქვს გულს?სისხლის ყოველ მოლეკულას, სხეულის ყოველ უჯრედს?ხომ იცი,რომ ღმერთი თავად შენშია?
–კი,ვიცი.
–მერე,დაფიქრებულხარ როდისმე,როგორ ეტევა ღმერთი შენში?
–არა.არ დავფიქრებულვარ.როგორ?
–ამიტომ უნდა გაიგო,რა არის სირღმე.ის უსასრულოა,განუზომელი,მარად​იული.რაც უფრო შორს შედიხარ სიღრმეში,მით მეტად ადიხარ ზევით,ზეცაში,მით მეტად უახლოვდები ღმერთს.გესმის?
–არა,ანგელოზო,არ მესმის.ჩემ ენაზე ამიხსენი.
–კარგი,მოდი ასე გეტყვი.ადამიანები რომ სიღმეს ხედავდეთ,სულ სხვა ფერებში დაინახავდით სამყაროს,სულ სხვა სურნელებას იგრძნობდით,სულ სხვა ხმებს მოისმენდით.მაგრამ თქვენ ვერ ხედავთ.სულ ცოტათი გრძნობთ მხოლოდ და ეს არის სულ თქვენი სიყვარულიც.სიყვარულს კი უამრავი განზომილება აქვს.თქვენ მეოთხესაც კი ვერ ხედავთ და სხვებს როგორ გაიგებთ?ამიტომ მეტს ვერ აგიხსნი.
–როგორც გავიგებ,ისე ამიხსენი,ანგელოზო,ძალიან გთხოვ.
–კარგი.ყველაფერი ღმერთმა შექმნა,ანუ ყველაფერი სიყვარულმა შექმნა.სიყვარული დევს ყველაფერში,ყველა სულიერ და უსულო საგანში.რომ ვამბობთ ღმერთი ყველგანაა,ეს ნიშნავს,რომ სიყვარული ყველგანაა.თქვენ მას ვერ ხედავთ,ვერც დაინახავთ,მხოლოდ ცოტათი გრძნობთ,ისიც მხოლოდ მეოთხე განზომილებაში.
–ვინც მეტად აცნობიერებს სიღრმეს,ანუ ვინც მეტად გრძნობს,მას მეტად უყვარს.ეხლა წარმოიდგინე,როგორ უნდა იგრძნო,ანუ როგორ უნდა გიყვარდეს,რომ უფალი იგრძნო და მიუახლოვდე მას.
–სიყვარულის სწავლა შეიძლება ანგელოზო?
–შეიძლება.ამისთვის ორი გზა არსებობს და ორივეს ერთნაირად უნდა დაეუფლო?
–რომელი გზებია?
–მოდი ასე ვთქვათ.სიძულვილის და სიყვარულის გზები.
–სიძულვილზე ხომ მითხარი?
–კი,გითხარი,მაგრამ კიდევ ერთხელ შეგახსენებ.თავიდან სიძულვილი არ არსებობდა.იყო მხოლოდ სიყვარული.იყო მხოლოდ სიკეთე,სითბო,
სილამაზე და სიყვარული.ადამიანს სხვა არაფერი სჭირდებოდა,მაგრამ ადამმა და ევამ დაარღვიეს ეს ჰარმონია და აკრძალული ნაყოფი მიირთვეს.
–და ღმერთმა დასაჯა არა?
–არა,ჩემო კარგო,ღმერთს არ დაუსჯია,არამედ სწორედ ის მისცა,რაც მოისურვეს,ანუ სიკეთისა და ბოროტების შეცნობის უნარი.ამიტომ მას შემდეგ არსებობს კეთილი და ბოროტი,ცივი და თბილი,საძულველი და საყვარელი და ასე შემდეგ.უფალს რომ დაუბრუნდე,ანუ სიყვარული რომ ისწავლო,ის უნდა შეიძულო,რაც მანამდე არ არსებობდა.უნდა შეიძულო ყოველი მიწიერი,ბიწიერი სურვილები,ყოველი ხორციელი და სულიერი ვნებები.მე შენ ამაზე ადრე გითხარი.საკუთარი სხეული უნდა შეიძული,ანუ ხორცი.აი ეს სიძულვილი უნდა ისწავლო.
–ეხლა სიყვარულზე მითხარი
–თქვენ ყველაფერს სიყვარულს ეძახით და ეს არ არის სწორი.თქვენი განმარტებით სატანაც სიყვარულია.
–რატომ?
–იმიტომ,რომ მასთანაც სიყვარულს მიყავხარ,ოღონდ იმის სიყვარულს,რასაც ჩვენ ცოდვებს ვეძახით.თქვენ გიყვართ კარგი ჭამა–სმა,გართობა,გიყვართ ლამაზი ტანსაცმელი,გიყვართ ხორციელი და სულიერი სიამოვნებანი.ამას კი სატანასთან მიყავხართ.
–სულიერი რაღა არის?
–სულიერია ამპარტავნება,განდიდების მანია,სხვისი განკითხვა,უპირატესობის შეგრძნება და მრავალი სხვა.ამიტომ,უნდა იცოდეთ,რომ მაგათ სიყვარულთან არავითარი კავშირი არა აქვთ.ეგ სწორედ ის ცდუნებებია,რითაც ეშმაკი გაცდუნებთ და გღუპავთ.
–ეხლა სიყვარულზე მითხარი,ანგელოზო
–სული უნდა შეიყვარო,როგორც შენი,ასევე სახვისი.მოდი სულ უბრალოთი დავიწყოთ.მაგალითად ყვავილი.მას სურნელება რატომ აქვს?
–რატომ?
–იმიტომ რომ მასში სიყვარულია.ანუ ღმერთია მასში,გესმის?
–კარგად არა.
–იმიტომ რომ მის სიღრმეს ვერ ხედავთ.ვერ გრძნობთ ბოლომდე.რა არის საერთოდ სუნი,ხმა გემო?საერთოდ სილამაზე?ეს სწორედ ის სიღრმეა,რასაც თქვენ ხედავთ და გრძნობთ.ესეც უფალმა მოგცათ თავისი უზარმაზარი დიდსულოვნების გამო.
–ყველაფერშია ღმერთი?
–კი,ყველაფერშია,ეს უნდა დაინახო,იგრძნო და მეტად შეგიყვარდება ხეც,ნაკადულიც,ბალახიც,მიწა​ც,ცაც,ფრინველიც,ცხოველიც,მ​ზეც,
ვარსკვლავებიც.იმიტომ რომ ყველაფერი სიყვარულმა შექმნა და ყველაფერშისიყვარულია.ცრემლ​შიც,დარდშიც,ტკივილშიც.
განსაკუთრებით დიდი სიყვარულია ლოცვაში,მარხვაში,მადლიერებ​აში,მოთმინებაში,მოწყალებაშ​ი,მიტევებასა და სინანულში.
–რა მარტივია ყველაფერი
–ყველაზე მთავარი არ მითქვამს?
–რა,ანგელოზო?
–ადამიანი.ადამიანია ყველაზე მთავარი.ყოველი სული ძალიან ლამაზია,ძალიან ძვირფასი,ხატი ღვთისა და იმდენად დიდი სიყვარულია თითოეულ მათგანში,რომ ამას ვერ წარმოიდგენთ.თქვენ ერთმანეთის სხეულებს ხედავთ,სულს კი ვერ ამჩნევთ.ყველაზე მახინჯ სხეულშიც კი,ძალიან ლამაზი სულია.სხეული ხომ მხოლოდ დროებითი სამოსელია სულისა?ეს უნდა გაიგოთ.ადამიანები რომ ბრმები იყოთ,უფრო გეყვარებოდათ ერთმანეთი.
–რატომ?
–იმიტომ რომ სხეულს ვერ დაინახავდით და მხოლოდ სულზე იფიქრებდით.
–რა საოცარია
–შენ იცი ღმერთი რა ლამაზია?
–არა,მხოლოდ წარმოდგენა თუ შემიძლია.
–არა,ვერ წარმოიდგენ ვერც შენ და ვერც ვერავინ.ადამიანმა რომ ღმერთის სილამაზე იცოდეს,ისეთი ძალით შეუყვარდებოდა,რომ გული ვერ გაუძლებდა ამას.იცი რატომ არ უნახავს ღმერთი ცოცხალ ადამიანთაგან არავის?სწორედ ამიტომ.ვერცერთი წმინდანის გული ვერ გაუძლებდა მის სიყვარულს და იმიტომ.
ეხლა შენ წარმოიდგინე,რომ ღმერთმა ყოველი სული თავის ხატად და მსგავსად შექმნა და რაოდენ ლამაზია ყოველი სული.აი ამაზე იფიქრე და ყველა ადამიანს ისე შეიყვარებ,როგორც ღმერთს.თან უკვე იცი,რომ უფალი ყოველგანაა,ყოველ უჯრედსა და მოლეკულაში.გაიგე?
–დაახლოებით გავიგე ანგელოზო.
–ყოველ საგანზე იფიქრე,როგორც ღვთის ქმნილებაზე,ღვთის არსებობაზე მასში და შეიყვარე.აი ადამიანზე,კი იფიქრე როგორც ღმერთზე.არ არის ღმერთი,მაგრამ ხატებაა მისი და მისი სული შეიყვარე,თუ სხეული არ მოგწონს.იმიტომ,რომ ყოველ მათგანში უზარმაზარი სიყვარული ჩადო უფალმა და თუ რომელიმეს შეიძულებ,უფალს შეიძულებ.გაიგე?
–გავიგე,ანგელოზო,მაგრამ ეს ძალიან ძნელია.
–კი,ძნელია,მაგრამ თუ ღმერთის სიყვარული გინდა,ასე უნდა მოიქცე.გულით დანახვა ისწავლე და მარტო თვალებს ნუ ენდობი.
–კარგი,ანგელოზო.ვეცდები.
–დაიძინე ეხლა და იფიქრე იმაზე,რაც გითხარი.
–ღამე მშვიდობისა,ანგელოზო
–ღამე მშვიდობისა

გასაუბრება ანგელოზთან ძილის წინ 2

–გამარჯობა,მშვენიერო ანგელოზო,ისევ მოხვედი?

–კი,მოვედი.მე სულ შენთან  ვარ,დაგავიწყდა?

–ხო,შენ ხომ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ?

–ყოველთვის ვერ დამინახავ,მაგრამ სულ შენთან ვარ.

–რატომ ხარ ისევ მოწყენილი,ანგელოზო,ისევ ჩემს გამო?

–კი,შენს გამო.

–ყველაფერს ისე ვაკეთებ,როგორც მასწავლე:ვლოცულობ,ვმარხულობ,ეკლესიურად ვცხოვრობ,უფლის სიყვარულს ვეძებ,ცოდვებს ვინანიებ,მოწყალებას გავცემ.ეს საკმარისი არ არის?

–არა,არ არის.

–უფალი რამეზე მიბრაზდება?

–არა,უფალი არავის უბრაზდება.მას უზომოდ უყვარხართ.გული კი ბევრ რამეზე შესტკივა.შენზეც

–რატომ?

–იმიტომ რომ მთავარი გავიწყდება.

–რა არის მთავარი?

–სამნი მოწმობენ ცაში,მამა ძე და სულიწმინდა,და ეს სამი ერთია.ეს ხომ იცი?

–კი,ანგელოზო,ვიცი.

–ადამიანშიც სამებაა–სინანული,მადლიერება და მიტევება.აი ეს სამი ადამიანის სამებაა.თუ რომელიმე გაკლია,უფალს ვერ იპოვი,მის სიყვარულს ვერ შეიგრძნობ.ეს სამი სიყვარულია.სიყვარული კი თავად ღმერთია.თუ სიყვარული გაქვს,ღმერთი შენშია.

–მე რა მაკლია?

–მადლიერება გაკლია.ის დანარჩენი ორის ძმაა,ტყუპის ცალი.უერთმანეთოთ ვერ ცოცხლობენ და ერთ მთლიანს ვერ ქმნიან.შენ სინანული გაქვს,მიმტევებელიც ხარ,მოწყალებასაც გასცემ,მადლიერება კი არ გაქვს.

–მასწავლე,ანგელოზო,გევედრები.

–კარგი გასწავლი.მისმინე.ყოველთვის,როდესაც უფალთან ლოცვაში სინანულს გამოხატავ,მადლიერებასაც ნუ დაივიწყებ.და ასე ილოცე:

უფალო იესო ქრისტე,გმადლობ რომ ჯვარს ეცვი ჩვენი ცოდვების გამო და ჩვენი სულების გადასარჩენდ,სისხლით და ხორცით ეწამე ჩვენთვის,ცოდვილთათვის.გევედრები,ნუ დამივიწყებ და მომიხსენე უფალო,ოდეს მოხვიდე სუფევითა შენითა,რამეთუ  შენ ხარ მე  ძე ღვთისა და ჭეშმარი ღმერთი ჩვენი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე,ამინ!

–სულ ეს არის?

–არა,მერე დაამატე:

მადლიერი ვარ,უფალო,იმ დაუშრეტელი წყალობისათვის,რაც დღემდე მოგინიჭებია მადლითა შენითა.მადლიერი ვარ გონების,აზროვნების გამო,ჯანმრთელობისა და სიცოცხლის გამო,მადლიერი ვარ ყოველი ნაბიჯის ,ყოველი ჩასუნთქვისა და ამოსუნთქვის,ყოველი გულისცემის გამო.მადლიერი ვარ სისხლის ყოველი წვეთის ,სხეულის ყოველი უჯრედის ,თმის ყოველი ღერის გამო.მადლიერი ვარ ყოველი გრძნობის გამო..მადლიერი ვარ ყოველი ლუკმა საზრდელისათვის,ყოველი ყლუპი სასმელისათვის,ყოველი შესამოსელისათვის.მადლიერი ვარ სიმშვიდისა და სულიერი საკვებისათვის.მადლიერი ვარ იმ უძვირფასესი ადამიანების გამო,ვინც ცხოვრებაში ჩემთვის გიჩუქებია,მათი ჯანმრთელობის და სიცოცხლის გამო,მადლიერი ვარ იმ უამრავი სიხარულისთვის,რაც მათ მოუნიჭებიათ ჩემთვის მადლითა შენითა..მადლიერი ვარ პატიების გამო იმ უამრავი ცოდვისა,რომელიც ჩამიდენია შეგნებულად თუ შეუგნებლად.მადლიერი ვარ შენი დიდსულოვნების და უსაზღვრო სიყვარულის გამო,იმ უზარმაზარი სიყვარულის გამო,რომლითაც გიყვარვარ.მადლიერი ვარ იმ უამრავი წყალობის გამო,რომელსაც ვგრძნობ და რომელსაც ვერ ვგრძნობ ჩემი უმეცრების და უგუნურების გამო.მადლიერი ვარ ყოველი გათენებული და დაღამებული დღის გამო.მადლიერი ვარ ყოველი აურაცხელი ხილული და უხილავი წყალობისათვის,რაც ჩემთვის და ჩემი ახლობელი ადამიანებისათვის მოგინიჭებია,რაზეც მთელი სიცოცხლე არ მეყოფა,რომ ჩამოვთვალო,თუმცა ვიცი,რომ არაფრის ღირსი არ ვარ.შენი სახელის ხსენების ღირსიც კი არ ვარ.შემიწყალე,უფალო,მე ცოდვილი.

გაიგე?

–გავიგე,ჩემო ანგელოზო,დიდი მადლობა.

–დაიძინე ახლა და იფიქრე იმაზე, რაც გითხარი.

–ღამე მშვიდობისა ანგელოზო.

უმნიშვნელო დეტალი

                                                        ნაწილი 1

                                                      სასამართლო

გათენდა.წვიმის წვეთები ჯერ კიდებ შემორჩენოდა ირგვლივ ყოველივეს.მთელი ღამე გადაუღებლად წვიმდა და აგერ,სულ ახლახანს,გამთენიისას გადაიღო.პატარა ქალაქი აფორიაქებულიყო.შფოთავდა დიდი და პატარა.წვიმის გამო არა,რა თქმა უნდა.დღეს იწყებოდა სასამართლო პროცესი იმ გახმაურებული საქმისა,რამაც ამ პატარა ქალაქის ყოველი მაცხოვრებელი სულით ხორცამდე შეძრა.ჯაბა დანელიძემ საკუთარი შვიდი თვის ფეხმძიმე მეუღლე თათია უმოწყალოდ ჩაცხრილა და საყვარელიც,როგორც გამოძიება ვარაუდობდა,ზედ დააკლა.

ეს ამბავი 1994 წელს მოხდა.

თათიას მთელი ქალაქი იცნობდა.ბავშვთა ექიმი გახლდათ და თითქმის ყველა ოჯახში ნამყოფი იყო.ყველას უზომოდ უყვარდა ეს ლამაზი და სათნო ქალი.მეხივით დაიქუხა მისი მკვლელობის ამბავმა.გაოგნებულ ხალხს დიდხანს არ სჯეროდა ეს ,ვიღაცის მონაჭორი ეგონათ,მაგრამ ასეთ პატარა ქალაქში არაფერი იმალება.ოფიციალურადაც გამოაცხადეს და თუ ვინმეს კიდევ იმედი ჰქონდა,რომ ტყუილი გამოდგებოდა,სამუდამოდ გაუქარწყლეს და დაუსამარეს ეს იმედი.მისი ღალატის და ორგულობის არავის სჯეროდა,მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩებოდა.ქმარმა ცოლი ეჭვიანობის ნიადაგზე მოკლა.გადაჭრილი ავტომატით დაცხრილა და ერთერთი დაუნდობელი  კრიმინალი,მეტსახელად „ბოშაც“ ზედ დააკლა.თათიას ოთხი ტყვია ჰქონდა მოხვედრილი,ორი მუცელში,ერთი მკერდის არეში და ერთიც ყელში.“ბოშას“ კი მკერდი ჰქონდა მიბჯრით დაცხრილული.

“ბოშა“ არავის უყვარდა.სიგლახის და არაკაცობის მეტი არაფერი გაუკეთებია ცხოვრებაში.ყველას  შიშის ზარს სცემდა.არავინ იცოდა,რატომ აბოგინებდა პოლიცია მას თავისუფლად და არ იჭერდა,როცა დღეში ათი მიზეზი მაინც ჰქონდა ამისა.ამ და ბევრი სხვა მიზეზის გამო,არავის სჯეროდა,რომ თათია „ბოშას“ საყვარელი  შეიძლებოდა ყოფილიყო,თუმცა გამოძიება ჯიუტად ამტკიცებდა ამ ვერსიას და ყოველი დეტალის გამჟღავნებას სასამართლოზე პირდებოდა ხალხს.ამიტომაც იყო ასეთი დიდი მოლოდინი ამ პროცესის მიმართ.

სიმართლე უნდა ითქვას,“ბოშას“ სიკვდილზე არავის დაწყვეტია გული და ბევრმა ჩუმად გაიხარა კიდეც,მაგრამ თათიას მკვლელობას როგორ აპატიებდნენ ქმარს?რაც არ უნდა ყოფილიყო,ფეხმძიმე ქალი გაიმეტა და დაუნდობლად მოკლა.

ქალაქს დიდი ციხე არ ჰქონდა.გამწარებული და აღშფოთებული მაცხოვრებლები ციხეს მიადგნენ და დაპატიმრებულის გადაცემა მოითხოვეს.პოლიციის გაძლიერებული რაზმები რომ არა,ვერავინ შეაკავებდა გამძვინვარებულ ბრბოს,რომელსაც დანელიძის ლინჩის წესით გასამართლება უნდოდა.საეჭვო არაფერი იყო.ბრალდებულმა პირველივე წუთიდან თავი დამნაშავედ ცნო და დანაშაული აღიარა.

აი ეს არის სულ,ძალიან მოკლედ,რაც ამ სასამართლო პროცესს უძღოდა წინ,რომელიც ეს ესაა დაიწყებოდა.ქალაქის ყველაზე დიდი დარბაზიც კი იმ ზღვა ხალხის მეათედსაც ვერ გასწვდებოდა ,რაც სასამართლოს შენობას მიაწყდა.

მოსამართლე ქალი გახლდათ.მკაცრი,დაუნდობელი,მაგრამ სამართლიანი ცისანა ქურდოვანიძე.ეს ქალი შეწყალებით და დანდობით არავის დაინდობდა.ცხოვრებაში მრავალნატანჯი ეს მარტოხელა ქალი არავის შეიბრალებდა.მთელი სიმკაცრით სჯიდა დამნაშავეს.მაგრამ თუ ოდნავ მაინც შეეპარებოდა ეჭვი ბრალდებულის დანაშაულში,ციხეში არ გაუშვებდა,სანამ ბოლო დეტალს არ გაარკვევდა და დარწმუნდებოდა,რომ მართლაც დამნაშავე იყო ან არა.ქურდოვანიძე სპეციალურად დანიშნეს ამ პროცესზე.სამართადამცველებს არანაკლებ უყვარდათ თათია ექიმი და მისი მკვლელის მაქსიმალურად დასჯა ეწადათ.ასეთ საქმეში კი მოსამართლე ქალზე,და მით უმეტეს ქურდოვანიძეზე უკეთესს ვერავის ნახავდნენ.ქალი,რომელიც ფეხმძიმე ქალის მკვლელობის საქმეს იხილავდა,სასტიკად დასჯიდა დამნაშავეს.

პროცესზე დიდხანს აღარ შევაჩერებ თქვენს ყურადღებას.ვეცდები მაქსიმალურად მოკლედ აგიწეროთ მისი მიმდინარეობა.

დანაშაულის მტკიცებულებანი აშკარა იყო.გამოირკვა,რომ ჯაბას და „ბოშას“ ერთ სკოლაში უსწავლიათ და ჯერ კიდევ მაშინ დაწყებულა მათი მტრობა.ურთიერთშეტაკებამდეც ბევრჯერ მისულა საქმე წარსულში.“ბოშა“ ჯაბაზე სამი წლით უფროსი იყო.ჯერ კიდევ სკოლაში გაითქვა სახელი თავისი შავი საქმეებით.დედა ყავდა მართალია არც მთლად ბოშურ ყაიდაზე გაზრდილი ქალი,მაგრამ მაინც ბოშა და რომა კაიდანოვსაც მეტსახელად „ბოშა“ შეარქვეს.

ჩხუბი კი „ბოშას“და ჯაბას ათას რამეზე მოსდიოდათ.ჯაბა  სხვებივით არ უხრიდა თავს თავისზე უფროს მჩაგვრელს და მართალია არ ეპუებოდა,მაინც სულ გალახული დადიოდა.მათი შუღლი და მტრობა სკოლის შემდეგაც გაგრძელდა და გაძლიერდა იმ ყველაზე ბანალური და  ხშირი მიზეზის გამო,რასაც ქალი ჰქვია.დიახ,ცხოვრებამ აქაც ერთმანეთს დააჯახა დაუძინებელი მტრები–ორივეს თათია უყვარდა.თითქოს მათი მტრობა ცოტა ჩაცხრა კიდეც,როდესაც თათიამ თავისი არჩევანი ჯაბაზე გააკეთა,მაგრამ თურმე მთლად ასეც არ ყოფილა საქმე და რამდენად სამწუხარო და დაუჯერებელიც არ უნდა გამოჩენიყო თათიას მოყვარული ადამიანებისთვის,მისი ჯერ არდაბადებული ნაყოფის ბიოლოგიური მამა „ბოშა“ აღმოჩნდა,რამაც საგონებელში ჩააგდო უამრავი ადამიანი.ისიც კი გაიფიქრეს,ექსპერტიზამ ხომ არაფერი იმაიმუნაო,იმდენად დაუჯერებლად ეჩვენათ ეს ინფორმაცია.ეხლა უკვე ვერც თათია და ვერც „ბოშა“ ვერაფერს იტყოდნენ.ერთადერთი მოწმე,მაგრამ ამავე დროს ბრალდებული,ჯაბა გახლდათ,რომელიც კატეგორიულად უარყოფდა თათიას და „ბოშას“ კავშირს,მაგრამ მკვლელობას ეჭვიანობის ნიადაგზე უყოყმანოდ აღიარებდა.ბევრს უნდოდა დაეჯერებინა ეს სასურველი სიმართლე ჯაბასთვის,მაგრამ ფაქტს ვერსად გაექცეოდნენ,თათია შვილს „ბოშასგან“ ელოდა.

იყვნენ მოწმეებიც.მაგალითად ჯაბას რამდენიმე თანამშრომელმა დაადასტურა,რომ იმ ავადსახსენებელ დღეს ჯაბას ტელეფონზე „კეთილისმსურველებმა“ დაურეკეს,რის შემდეგაც გაფითრებული კაცი თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა სახლში და მოხდა ის,რაც მოხდა.ერთმა მეზობელმა დაინახა,როგორი გადარეული თვალებით შევარდა ჯაბა სადარბაზოში.მოპიდარპირე სახლის ერთერთმა მაცხოვრებელმა,როდესაც რამდენიმე გასროლის ხმა გაიგო,ჯაბას ფანჯარაში გარკვევით დაინახა ბრალდებული,რომელსაც იარაღი ჰქონდა მიბჯენილი დაჩოქილ მამაკაცზე,სავარაუდოდ მავედრებელ „ბოშაზე“,რომელსაც ხელებით რაღაცას უყვიროდა და ცოტა ხანში ცეცხლმაც გაანათა,რის შემდეგაც მუხლებზე მდგომი მამაკაცი დაეცა და აღარ განძრეულა,ჯაბამ კი იარაღი დააგდო და თავი ხელებში ჩარგო.

ბოლოს და ბოლოს ვერსად გაექცეოდნენ იარაღის ჩახმახზე დატოვებულ თითის ანაბეჭდებს,რომელიც ჯაბას ეკუთვნოდა.

გაქცევა არც უცდია და არც ჰქონდა აზრი.სულ რამდენიმე წუთში პოლიციელებმა კარები შეანგრიეს და სისხლში მოთხვრილი ჯაბა დააკავეს.

ბრალდებულმა ყველაფერი უყოყმანოდ დაადასტურა და სრულად აღიარა ჩადენილი დანაშაული.ყველაფერი ნათელი იყო.მოხდა საზარელი მკვლელობა,რომლის ყოველი დეტალი სასამართლოზე გაირკვა და უკვე არავის ეპარებოდა ეჭვი,რომ ყველაფერი სწორედ ასე მოხდა.

ერთადერთი,სულ ერთადერთი პატარა დეტალი დარჩა გასარკვევი.ვინ დაურეკა ჯაბას ტელეფონზე.ნომერი უცნობი იყო და მისი პატრონის ვინაობა ვერ დაადგინეს და ვერ გაარკვიეს,ვის შეიძლებოდა სცოდნოდა „ბოშას“ ვიზიტი თათიასთან,ასე ოპერატიულად რომ შეატყობინეს ჯაბას და ასეთი საზარელი მკვლელობა ჩაადენინეს.მხოლოდ ის იცოდნენ,რომ ტელეფონი მკვლელობის ახლო რადიუსში ფიქსირდებოდა.სულ ეს იყო.

ეს კითხვა ძალიან აწუხებდა ცისანა ქურდოვანიძეს,მაგრამ არ აწუხებდა არც ბრალდების და არც დაცვის მხარეს.ეს შეიძლებოდა ნებისმიერი ყოფილიყო,ვისაც თუნდაც ეჭვი დაებადა და ჯაბას შეატყობინა.ეს აღარ იყო მნიშვნელოვანი.მთავარია რომ მკვლელობის დეტალები ცნობილი იყო და არც არავინ უარყოფდა ამას.დაინახეს კიდეც იარაღით ხელში და ახლა რა ზღაპარიც არ უნდა შეგეთხზათ,არაფერი აღარ შეიცვლებოდა.ქურდოვანიძემაც გაითვალისწინა ეს ყველაფერი,და შეიძლება პირველად თავის ცხოვრებაში,უფრო ალბათ საზოგადოების ზეწოლის განცდის გამო,თვალი დახუჭა ამ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო დეტალზე და ორკვირიანი სასამართლო პროცესის შემდეგ ჯაბა დანელიძეს 27 წლით  თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა.

ვერ გეტყვით,ვინ კმაყოფილი დარჩა ამ პროცესით,ვინ უკმაყოფილო,მაგრამ როგორც იტყვიან სამართალმა პური ჭამა და იქ მიცვალებულებმა მოისვენეს და აქ ცოცხლებმა.

მაგრამ მოისვენეს კი?...

                                                           ნაწილი 2

                                                           მამა დავითი

იდგა 2011 წელი

მამა დავითი ბევრს უყვარდა.ბევრის მესაიდუმლე და ნუგეშისმცემელი გახლდათ,მითუფრო პატიმრებისთვის.როგორც ჭეშმარიტ მოძღვარს,განსაკუთრებით სნეულნი,უმწეონი და ტყვედ მყოფი ადამიანები უყვარდა და შეძლებისდაგვარად ზრუნავდა მათზე.აი ახლაც,ერთერთი პატიმრის საკნიდან მოდიოდა აცრემლებული და დადარდიანებული.პატიმრისა,რომელსაც საპატიმროში მძიმე სენი შეყროდა და ალბათ სულ მალე სიკვდილ–სიცოცხლის გზაგასაყართან დადგებოდა.

მოძღვარს ტყუილად არ ეძახიან ღვთის მოციქულს.ის უამრავ საიდუმლოს ინახავს,უამრავ ცოდვასა და სიგლახეს უნდობს ადამიანებს.მასში შვებას პოულობენ ადამიანები,ნუგეშს,იმედს,სიხარულს,ვინც უფალს ეძებს და მინდობილია მასზე.კარგი მოძღვარი პატარა სასუფეველია.მასში იპოვი სიმშვიდეს,სათნოებას,სიკეთეს,სიყვარულს და რაც ყველაზე მთავარია–ღმერთს,ყველაზე ძვირფას,სანატრელ და საოცნებო არსებას ყოველი ჭეშმარიტი ქრისტიანისათვის.

ათასნაირი აღსარება და დანაშაული მოუსმენია მამა დავითს თავისი ცხოვრების მანძილზე,მაგრამ ასეთი რამ არც გაუგია,და ვერც დაიჯერებდა სხვას რომ მოეყოლა.ის მოდიოდა პატიმრისგან,რომლისგანაც ყველაზე საოცარი აღსარება მოისმინა თავის ცხოვრებაში,რომელმაც ყველაზე მეტად გააოცა,ააფორიაქა,აატირა და ასე დაადარდიანა ეს სათნო და ტკბილი ბერიკაცი.

დიახ,სწორად გამოიცანით.ეს პატიმარი ჯაბა დანელიძე გახლდათ,რომელიც გრძნობდა სიკვდილის მოახლოებას და სანამ სამარადისო სამყაროში გადაინაცვლებდა,უკანასკნელი სიტყვა დაუტოვა ამ მძიმე მომენტში მისთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანს,მამა დავითს.თავისი ცხოვრების ყველაზე დაფარული დეტალები გაანდო და უფალს მიანდო მისი სულის მომავალი ბედი.

მამა დავითმა ყურადღებით მოუსმინა პატიმარს.დიდხანს უსმენდა გაუნძრევლად,გაოცებული თვალებით შესცქეროდა და ხმას არ იღებდა. ბოლოს,ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ  მიუბრუნდა და უთხრა:

–შვილო ჩემო,მე ზიარებას ვერ მოგცემ,სანამ ყველაფერს არ დამიწერ და გამომიგზავნი.კარგად დაალაგე ყველაფერი,არცერთი დეტალი რომ არ გამოგრჩეს.ისე,როგორც მე მომიყევი.შემდეგ ზედამხედველს გამოატანე და მომიტანს.როგორც კი მივიღებ,მოვალ და გაზიარებო.

შეწუხდა ჯაბა–არ ვენდობი ზედამხედველს მამაო,წაიკითხავსო.მაგრამ მამა დავითმა კატეგორიულად მოსთხოვა მითითების შესრულება და დაარწმუნა,რომ ასე იყო საჭირო.წინააღმდეგ შემთხვევაში ვერ აზიარებდა და უზიარებელი დატოვებდა ამ ცოდვილ ქვეყანას.ზედამხედველს კი მოელაპარაკებოდა,გააფრთხილებდა,რომ წერილი არ წაეკითხა და პირდაპირ მასთან მიეტანა.სხვა რა გზა იყო,ურჩობას ვერ გაუბედავდა ამ სათნო და საყვარელ მოძღვარს.ეს ერთადერთი ადამიანი იყო დედამიწის ზურგზე,ვისაც ენდობოდა და როგორ გაბედავდა წინ აღდგომოდა მის მითითებას.რომ ებრძანებინა სხეული ნაწილნაწილ დაიჩეხე და დაინაკუწეო,ამასაც უსიტყვოდ შეასრულებდა.ასეც გადაწყდა.

სულ სხვა რამ სტანჯავდა მამა დავითს.სტანჯავდა ცოდვა,რომელზეც შეგნებულად გადაწვიტა წასვლა.ეს არგაგონილი და დაუჯერებელი მსხვერპლი იყო.მან იცოდა,რომ რასაც სჩადიოდა,არ უნდა ჩაედინა,არ შეიძლებოდა,მაგრამ სხვა გამოსავალსაც ვერ ხედავდა.ისეთი რამ მოისმინა,რომ ამის დამალვა არაფრით არ შეიძლებოდა.არ შეიძლებოდა ადამიანს თან წაეღო ასეთი საიდუმლო,სხვებს რომ არ ცოდნოდათ.აღსარების გათქმას როგორ გაბედავდა?არა,ამას ვერასოდეს ვერ ჩაიდენდა.ისიც კარგად იცოდა,რომ ადამიანი რომელიც 17 წელიწადი ასეთ საიდუმლოს მალავდა და არ ამბობდა,ახლა,სიკვდილის წინ არავითარ შემთხვევაში არ გათქვამდა.მას მხოლოდ უფალთან უნდოდა პირნათელი წარმსდგარიყო და იმიტომაც ჩააბარა აღსარება მამა დავითს და საერთოდ არ აინტერესებდა,რა სახელს დატოვებდა აქ,დედამიწაზე.

მამა დავითს კი ამის დაშვება არ შეეძლო.შეძრული და გაოგნებული ისმენდა ამ საოცარ აღსარებას და ნელნელა უმწიფდებოდა გულში ის ცოდვა,რომელზედაზ ზემოთ მოგახსენეთ.

მოკლედ,მამა დავითმა გადაწყვიტა,რადაც არ უნდა დაჯდომოდა,ჯაბას ისტორია სააშკარაოზე გამოეტანა და ეს ასეთი გზით გადაწყვიტა:

მან კარგად იცოდა,რომ ზედამხედველი აუცილებლად წაიკითხავდა ჯაბას წერილს.ერთი სიტყვაც არ გადიოდა კამერიდან ზედამხედველის ან ციხის უფროსის მეთვალყურეობის გარეშე და ამაში ისე იყო დარწმუნებული,ზედამხედველს მუხლებზე დაჩოქილს ფიციც რომ დაედო,არ წავიკითხავო,არ დაუჯერებდა.ამიტომაც დაავალა მისი დაწერა.ოღონდ ყველაფერი ისე დაეწერა,როგორც მოუყვა და შემდეგ ციხიდან გატანა და სათანადო ადამიანების ყურამდე მისი მიტანა უკვე არც ისე ძნელი იქნებოდა.ამიტომაც ჩაიფიქრა ეს გეგმა და მართალია სტანჯავდა სირცხვილის განცდა,მაგრამ სხვაგვარად ვერ წარმოედგინა.რისკზეც კი წავიდა.ზედამხედველი მართლაც სასტიკად გააფრთხილა,წერილი არ წაეკითხა და მისთვის ხელუხლებლად გადაეცა.თუმცა გრძნობდა,რომ ამით უფრო ინტერესში აგდებდა და ცოცხალი თავით წაუკითხავ წერილს არავინ გაიტანდა ციხიდან.აი,ამას თვლიდა თავის ცოდვად და რცხვენოდა,იტანჯებოდა,მაგრამ ღმერთს ევედრებოდა უკვე პატიებას და შენდობას,რამეთუ ეს დანაშაული კაცთმოყვარეობით და სიყვარულით იყო გამოწვეული და უდიდეს ღვთიურ საქმეს ემსახურებოდა–ჭეშმარიტებას.

მამა დავითმა ყველაფერი ზუსტად გათვალა.მალე წერილიც მიიღო და სასწრაფოდ გაემართა ციხისკენ.მთელი სულით და უდიდესი სიყვარულით,ისე,როგორც არასდროს თავის სიცოცხლეში, აზიარა პატიმარი და დატოვა საკანი.ერთი სული ჰქონდა,ციხის ადმინისტრაცია ენახა.

ციხის უფროსმა ყურადღებით მოუსმინა მამა დავითს და სასწრაფოდ მორიგე ზედამხედველი გამოიძახა.აგერ უკვე თხუთმეტი წელია ერთმანეთს იცნობდნენ და რა უნდა ყოფილიყო ისეთი,მამა დავითის თხოვნა რომ არ გაეთვალისწინებინა.ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ,მისი მოძღვარიც სწორედ მამა დავითი იყო.

ზედამხედველმა რა თქმა უნდა იუარა წერილის წაკითხვა,მაგრამ მცირეოდენი ზეწოლის შემდეგ აღიარა,რომ თვითონაც და სართულის უფროსმაც პატიმრის წერილი გულდასმით წაიკითხეს,სანამ მას მამა დავითთან გაატანდნენ.გამოიძახეს სართულის უფროსიც და ბოლოს და ბოლოს მანაც აღიარა წერილის წაკითხვა.

მამა დავითმა სთხოვა ორივეს,მაქსიმალურად ზუსტად აღედგინათ წერილის შინაარსი,დაეწერათ და პროკურატურაში ჩაებარებინათ,რაზეც ორივესგან უყოყმანო პირობა მიიღო.

ამის შემდეგ ჭეშმარიტებამ თავისით გაიკვალა გზა და სამართლიან დასასრულამდე მივიდა.მე კი,ჩემო ძვირფასო მკითხველო,ისღა დამრჩენია,წერილის შინაარსი გაგაცნოთ.




                                                          ნაწილი 3


                                                          წერილი





...და აი ისიც:
„მამა არ მახსოვს,ჯერ კიდევ ჩემს დაბადებამდე გარდაცვლილა.დედა მარტო მზრდიდა.ბევრი წვალება და ტანჯვა უნახავს,მაგრამ გაჭირვებას არ შეუშინებია.გამზარდა,კაცად მაქცია,სითბო და ყურადღება არ მოუკლია.თავის ბედნიერებაზე აღარასოდეს უფიქრია,მთელი სიცოცხლე მე შემომწირა.რომ წამოვიზარდე,მაშინ გავაცნობიერე,რომ დედას გული აწუხებდა.მანამდე ვერ ვგრძნობდი ამას,ვერ ვხვდებოდი.წამლებს ხშირად სვამდა.ხშირად სასწრაფოც გამოგვიძახია.37 წლის ასაკში ინფარქტიც გადაიტანა.ვცხოვრობდით ასე,როგორც შეგვეძლო და გაგვქონდა თავი.
სკოლაში კარგად ვსწავლობდი.შეიძლება საუკეთესო არა,მაგრამ არც ჩამორჩენილი მოსწავლე ვიყავი.მამის მზრუნველობამოკლებულს,მეგობ​რები მიყვარდა და მათით ვინაზღაურებდი დანაკლისს.ისინიც არ მაკლებდნენ სითბოს და სიყვარულს.უსამართლობა ყოველთვის მეზიზღებოდა.
ერთი ავარდნილი ბიჭი სწავლობდა ჩვენს სკოლაში,“ბოშას“ ეძახდნენ.ყველას ჩაგრავდა და ავიწროებდა.როგორც ხშირად ხდება ხოლმე,ამოუდგებოდნენ გვერდით მშიშარა ტურები,მეგობრებად რომ ასაღებდნენ თავს და რასაც „ბოშა“ მოისურვებდა,ყველაფერს უსრულებდნენ.ეშინოდათ მისი.ესეც გათამამებული და გაამპარტავნებული, ვისაც უნდოდა,იმას ჩაგრავდა.ხან გოგონებს წაეტმასნებოდა,ხან ბიჭებს მათ თვალწინ დააჩმორებდა და დაამცირებდა.ვერ ვეგუებოდი და ყოველთვის წინ აღვუდგებოდი ხოლმე მის გამოხტომებს.სამი წლით უფროსი იყო ჩემზე და მერეოდა,თან ტურების მთელის ხროვა ყავდა გამუდმებით გვერდში.მე კი ყოველთვის მარტო ვიყავი,ყველას ეშინოდა მისი.ასე გადავემტერეთ ერთმანეთს,არაფერს არ ვუთმობდი.მცემდა,მაინც არ ვეშვებოდი.ერთხელ ისე დავულურჯე თვალი,ორი კვირა სკოლაში არ დადიოდა.მერე ბნელ კუთხეში დამხვდა და დანა დამიძრო.
–რა იყო,უკვე შენი ტურების იმედი არ გაქვს და დანას მიძრობ?დამარტყი,თუ ასეთი მაგარი ხარ მეთქი–ვუთხარი.არ ელოდა,შეცბა.ეგონა დანის დანახვაზე მუხლები ამიკანკალდებოდა და ფეხებში ჩაუვარდებოდი.დაკეცა და ჯიბეში ჩაიდო.რაში მჭირდება შენთან დანა შე ლაწირაკო,ისედაც გაგბერავ ცემითო.არ ვიცი,ხელი აღარ დაურტყია.გამიშვა–იცოდე დალურჯებულ თვალს არ გაპატიებ და დედას გიტირებო–დამემუქრა და დამანება თავი.
სკოლა რომ დავამთავრეთ ერთი ლამაზი გოგო შემიყვარდა,თათია ერქვა.თურმე „ბოშასაც“ ყვარებია და სულ კუდში დასდევდა.რომ გაიგო მეც მიყვარდა,სულ გადაირია.მეგონა ახლა კი არაფერი მიშველის,ან ის ივლის ამ მიწაზე,ან მე მეთქი.საყვარელ ქალზე უარს ვერ ვიტყოდი.ერთხელ ქუჩაზე რომ გადავდიოდი,მანქანა დამაჯახა და დამამტვრია.სამი თვე საავადმყოფოში ვიწექი.“ბოშა“ კი არხეინად დადიოდა გარეთ,არავინ ერჩოდა.თავიდან მიკვირდა,ამდენი საზიზღრობის ჩამდენს ციხეში რატომ არ უშვებენ მეთქი,მაგრამ მიზეზი სულ უბრალო და ბანალური აღმოჩნდა.დედამისი,ბოშა ქალი,პოლიციის უფროსის საყვარელი ყოფილა და აბა ვინ დაიჭერდა?
ჩემი დამტვრევის ამბავი რომ გაიგო,თათიამ კატეგორიულად მომთხოვა სასწრაფოდ დაქორწინება,ვიდრე „ბოშა“ საბოლოოდ არ მომიღებდა ბოლოს.ასეც მოვიქეცით.
ქორწილიდან რამდენიმე დღის შემდეგ,დედა გარდამეცვალა.მესამე ინფარქტი ვეღარ გადაიტანა.დაკრძალვის შემდეგ მის ნივთებს რომ ვალაგებდი,სკივრში წერილი აღმოვაჩინე და გავხსენი.დედის წერილი იყო.აი,რა ეწერა შიგ:
„ჯაბა,შვილო,ნეტავ იცოდე როგორი დამნაშავე ვარ შენს წინაშე,გარდაცვლილი მამაშენის და კიდევ ერთი ადამიანის წინაშე,რომლის ასავალდასავალიც არ ვიცი.მე შენ როდისმე აუცილებლად მოგიყვები ყველაფერს,მაგრამ ჯერ არ შემიძლია,ვერ ვბედავ.ამ წერილს იმიტომ ვწერ,თუ უფალმა ინება და ვერ მოვასწარი იმის თქმა,რაც მაწუხებს,წაიკითხავ და გეცოდინება.თუ ამ წერილს კითხულობ,ესე იგი ცოცხალმა ვერ გავბედე საიდუმლოს გამხელა და შენდობას და პატიებას გთხოვ ამისთვის.
აჩიკო და მე რომ დავქორწინდით,მას 5 თვის პატარა ბავშვი ჰყავდა პირველი ქორწინებიდან.ცოლს ბავშვი მისთვის მიუგდია და საყვარელთან ერთად სადღაც გადაკარგულიყო.მერე შევხვდი მე.შეგვიყვარდა ერთმანეთი და დავქორწინდით.მე რომ დავფეხმძიმდი,პატარა საბა 2 წლის და რაღაც თვეების იყო.მერე უეცრად არჩილი გარდაიცვალა.დავრჩი მარტო,ფეხმძიმე ქალი პატარა ბავშვით ხელში.რამდენიმე თვე ვიწვალე,ვიბრძოლე,მაგრამ თავს ვეღარ მოვერიე და პატარა საბა ბავშვთა სახლში ჩავაბარე.რა ვქნა,ვერაფრით ვერ შევიყვარე,ვერ გავითავისე.არჩილის სიკვდილის შემდეგ კი საერთოდ ავიყარე მასზე გული.ახლა კი ძალიან ვნანობ ამას,მაგრამ მოსახდენი მოხდა და უკან ვეღარ დავაბრუნებ ვერაფერს.მერე შენ გაჩნდი და თავისთავად საბა გადამავიწყდა.თუმცა რამდენიმე წლის მერე მოვიკითხე,მაგრამ ვერაფერი გავიგე.ჯერ ისე შემხვდნენ,თითქოს შვილის მკვლელი ვყოფილიყავი.მერე ცივად მომიგეს–გავაშვილეთო და ამიკრძალეს ამ თემაზე როდისმე რაიმეს გამოკითხვა.მეც შევეგუე ბედს და ასე გაგზარდე დარდსა და წვალებაში.სინდისი ქენჯნა ყოველთვის თან დამყვებოდა და გულიც დამიავადდა ამის გამო.ალბათ უფალი საკადრის სასჯელს მომიზღავს ჩემი ცოდვების გამო.შენ კი ჩემო ერთო,ჩემო საყვარელო,ჩემო წვალებით და ტანჯვით გაზრდილო ბიჭო,მოძებნე შენი ძმა თუ შეძლებ,ჩაუვარდი ფეხებში ჩემს მაგივრად და პატიება სთხოვე.საბა ქვია,დანელიძე...ეეჰ,თუმცა ვინ იცის რა ქვია ეხლა,ალბათ შეუცვალეს კიდეც.მე მაგ სახელით ჩუმად ვეძებდი,მაგრამ ვერ მივაკვლიე.იქნებ შენ შეძლო.მაპატიე,ჯაბა,შეიბრალ​ე შენი საბრალო დედა და ნუ განსჯი ძალიან მკაცრად.იპოვე შენი ძმა და ჩაიკარი გულში.მაშინ ჩემი სულიც მოისვენებს“
ამ წერილმა ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა.გული ამიტირა,სული ამიფორიაქა.ძმა უნდა მეპოვა,მაგრამ სად?არც ბავშვთა სახლი ვიცოდი,არც სხვა რამ მონაცემები,არც ახლანდელი სახელი.სად უნდა მეძებნა?მაინც არ მოვისვენე.გამწარებული დავიწყე ძებნა,მაგრამ ამაოდ.ვერავითარ კვალს ვერ მივაგენი.გაზეთშიც გავაცხადე,ტელევიზიაშიც ვიყავი ერთხელ.ყველა ავაწრიალე,ვისაც დახმარება შეეძლო,მაგრამ ამაოდ.ვერაფერი ვერ გავიგე.ასეთ გაწამაწიაში ვიყავი,როცა ახალი უბედურება დამატყდა თავს.
ერთ დღეს,სახლში რომ მივედი,მეუღლე აბაზანაში დამხვდა ვენებგადაჭრილი.თავზარი დამეცა,კინაღამ გონება დავკარგე.თვალებს არ ვუჯერებდი.რა ხდებოდა ჩემს თავს?სასწრაფო გამოვიძახე.მოვასწარი.ღვთის​ წყალობით თათია გადავარჩინეთ.მაგრამ თვალებში არ მიყურებდა,მიზეზს არ მეუბნებოდა.გამუდმებით ტიროდა და სიკვდილს ნატრობდა.დიდი დრო დამჭირდა თათიას დასაწყნარებლად,დიდი გულმოდგინება და თავგამოდება.ვევდრებოდი,ოღო​ნდ ჩემთვის მიზეზი ეთქვა და ყველაფერს გავაკეთებდი,რომ მისი დარდი და ტკივილი შემემსუბუქებინა.მაინც არ მეუბნებოდა,მეხვეწებოდა ცოტა დრო მომეციო.ბოლოს,როგორ იქნა გაბედა და მითხრა.“ბოშა“ შემომეჭრა სახლში,იარაღი დამადო შუბლზე და გამაუპატიურაო.
ვერ აგიწერთ,მამაო, იმ წამს ჩემზე მეტად თუ ვინმეს უნდოდა სიკვდილი,ჩემზე მეტად თუ ვინმე გრძნობდა თავს დამცირებულად,დათრგუნულად,გ​ანადგურებულად.საერთოდ ადამიანი ვიყავი კი?ყველაზე უბადრუკ და უსუსურ არსებად ვიქეცი ერთ წუთში.ქვეწარმავლად,მღრღნელ​ად,მხოხავ არსევად,რა ვიცი,როგორც გენებოთ,ისე წარმოიდგინეთ.მე მაშინ მოვკვდი,სულით მოვკვდი და დავრჩი ცარიელი,გამოფიტული სხეული.მაგრამ ეს მდგომარეობა დიდხანს არ გაგრძელებულა.არარაობის შეგრძნება შურისძიებამ შეცვალა,ისეთმა ძლიერმა,აუტანელმა,რომ ვერა ძალა ამას ვერ შეედრებოდა,ვერც სიყვარული,ვერც სხვა რამ ძლიერი.ისე ვიყავი ანთებული რისხვისაგან,კლდეებს დავფშვნიდი და დავაქუცმაცებდი.პოლიციაში წასვლა უცებ გადავიფიქრე.ჯერ ერთი „ბოშა“ დედამისის საყვარლის წყალობით გამოძვრებოდა და ჩემს მეუღლეს საქვეყნოდ გამოვუჭენებდი ამ სირცხვილს,რასაც ვერ გადაიტანდა და მეორე,ეს არ იქნებოდა ის ტკბილი შურისძიება,რაც ასე მწვავდა და მანადგურებდა.თათიას ვუთხარი,რომ ეს მხოლოდ ჩვენ ორს გვეცოდინებოდა და ვერასოდეს ვერავინ ამის შესახებ ვერ გაიგებდა,დანარჩენს კი მე მოვაგვარებდი.საწყალი გოგო დაწყნარდა და იმედიანი თვალებით შემომხედა.
დავიწყე „ბოშას“ ძებნა,მაგრამ ეტყოდა კარგად იცოდა რაც ელოდა ჩადენილი არამზადობის გამო და დაიკარგა,გაქრა.როდემდე დაიმალებოდა?სად ჩაძვრებოდა?მაინც ვიპოვიდი და ნაკუწნაკუწ დავფლეთდი.ამაში ეჭვიც არ მეპარებოდა.
ამასობაში კი ბედის კიდევ ერთი დარტყმა გველოდა თურმე.თათია და მე სამი წელი ბავშვზე ვოცნებობდით,მაგრამ არაფრით არ ფეხმძიმდებოდა.ექიმებთანაც ვიყავით,მაგრამ ყველაფერი ორივეს წესრიგში გვქონდა და მხოლოდ ღვთის ნება იყო საჭირო.არ ვიცი,მამაო,ამიხსენით,რატომ​ იყო ღვთის ნება ასეთი,რომ თათია მაინცდამაინც „ბოშასგან“ დაფეხმძიმებულიყო?რა დავაშავეთ ასეთი,ასე სასტიკად რომ გვიმუხთლა ბედმა?თათია ბავშვის კატეგორიული წინააღმდეგი იყო და მოცილება უნდოდა,მაგრამ ცოცხალი თავით არ დავანებე.ვერაფრით ვერ დავაყენებდი რისკის ქვეშ საყვარელი ადამიანის ჯანმრთელობას და ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ,ასეთ ცოდვას ვერც მე ვიტვირთავდი და ვერც თათიას მივცემდი ამის უფლებას.
თათია დავაწყნარე და ვუთხარი,რომ საკუთარი შვილივით მეყვარებოდა ბავშვი და არასოდეს ვაგრძნობინებდი,რომ ის ჩემი არ იყო.გავახსენე,როგორ ვოცნებობდით ბავშვზე.ვარწმუნებდი,რომ უფალმა ისმინა ჩვენი და მოგვცა.და თუ ეს ბავშვი ჩემი არ იყო,თათიასი ხომ იყო?ასეთი ვედრებითა და მუდარით გადავაფიქრებინე ბავშვის მოშორება და გავაგრძელეთ ცხოვრება,თუმცა შურისძიების წყურვილი არ გამნელებია.უფრო და უფრო მიძლიერდებოდა და გულიდან ამოხეთქვას ლამობდა.ვეძებდი „ბოშას“,აგერ უკვე მეშვიდე თვე იყო,მაგრამ ვერსად მის კვალს ვერ მივაგენი.სამსახურსა თუ სახლში სულ ამაზე ვფიქრობდი.
იმ დღესაც სამსახურში ვიყავი,როდესაც თათიამ დამირეკა და მითხრა,რომ „ბოშა“ ადგა იარაღით თავზე და ჩემს ნახვას ითხოვდა.შეგიძლიათ,მამაო,წა​რმოიდგინოთ რა დამემართა?ჩემს თავს არ ვეკუთვნოდი.არაფერი არ მახსოვს,როგორ მივედი სახლში,როგორ შევვარდი ოთახში და როგორ შევეფეთე „ბოშას“ პირისპირ,რომელსაც გადაჭრილი ავტომატი მიეშვირა თათიასთვის და მოკვლით იმუქრებოდა,თუ არ დავჯდებოდი და მოვუსმენდი.ბოღმა მახრჩობდა,გული მეფლითებოდა და სისხლი მიდუღდა,მაგრამ თათიას სიცოცხლეს ვერ დავაყენებდი საფრთხის ქვეშ.დავმორჩილდი და დავჯექი.“ბოშამ“ ცოტათი ამოისუნთქა.თვითონაც ჩამოჯდა ისე,რომ იარაღი თათიასგან არ მოუშორებია და დაიწყო:
ვიცი,რასაც გრძნობ,როგორ გინდა დამახრჩო წიწილასავით,მაგრამ ცოტა ხანს უნდა მომისმინო და შემდეგ შეიძლება მოგცე უფლება.დღეს მტრულად არ მოვსულვარ.ვიცი,მოყვრად არასოდეს მიმიღებთ,რაც ჩავიდიდნე,განსაკუთრებით იმის შემდეგ,მაგრამ უნდა მომისმინო.ოდნავ გაინძრევი და თათიას დავახლი დაუფიქრებლად,არ შეგეპაროს ეჭვი,ამიტომ მისმინე.
მთელი ცხოვრება დაჩაგრულად ვგრძნობდი თავს.ხო,ნუ გაგიკვირდება.სხვისი დაჩაგვრა არ ნიშნავს რომ ბედნიერი ვიყავი. კი,მიხაროდა,სიამოვნებას ვიღებდი ამისგან.ეგოისტურ ნეტარებას განვიცდიდი,როდესაც ლაჩარი,მშიშარა კურდღლები მაღმერთებდნენ,ეშინოდათ ჩემი,მელაქუცებოდნენ.მაგრამ​ ჩემს გულში ჩაუხედავს ვინმეს?ან ვის უნდა ჩაეხედა,ვის ჰქონდა მაგის თავი?იცი ჩემს გულში რა ტრიალებდა?შენ ვერასოდეს წარმოიდგენ ისეთ დამცირებულ მდგომარეობაში ყოფნას,როგორშიც მე ვიყავი.ვიღაც ბოშა ქალის შვილი,გასიებული ღორის ნაბიჭვარი.ეს არ იყო ოჯახი,სადაც შეიძლება ნორმალური ადამიანი გაიზარდოს.როცა დედა ბოზი გყავს,ლოთი და ნარკომანი,მამა კი პოლიციის პაგონებში გამოწყობილი ქვეწარმავალი,გველის ნაშობი და ღორის შვილი,როგორი გაიზრდები?პატარაობაში ვერ აცნობიერებ ამას ყველაფერს,მაგრამ როდესაც წამოიზრდები,როდესაც სისხლი გიდუღს,კაცად გინდა იქცე და ამ დროს ხვდები,რომ ერთი დამპალი ნაბიჭვარი ხარ და მეტი არაფერი,ღორების და მუქთახორების შვილი,მაშინ ბოროტდები და კარგავ ყველაფერ ადამიანურს,ყველაფერ სუფთას,თუკი საერთოდ დაგრჩა რამე.მაშინ მთელი სამყარო შენი მტერია და გინდა შური ყველაზე იძიო,ვისაც დედა ყავს,მამა,ოჯახი აქვს,უყვართ,ეფერებიან.ამას​ შენ ვერ გაიგებ,შენ მარტო ის იცი,რასაც ხედავდი და არ იცი რას ვგრძნობდი მე.როგორ მშურდა ყველასი,როგორ მეზიზღებოდით ყველა.ის ღორისშვილი რომ არ მფარველობდეს,რომელსაც დედა ხასად ყავს დასმული და თვითონ სხვა ოჯახი ჰყავს,ერთხელ მაინც რომ დავესაჯე ვინმეს,იქნებ მაშინ მაინც მესწავლა ცოტათი ჭკუა.მაგრამ არა,რაც მაკლდა,ვინაზღაურებდი ჯერ სკოლაში,მერე სკოლის შემდეგ.დაუსჯელობამ გამხადა ასეთი სასტიკი და დაუნდობელი.თუ აქედან წასვლა მეღირსა,ვფიცავ იმ არამზადას ღორივით დავკლავ.არც მაგის სამხრეების მეშინია და არც მაგის ჩინის.მე ბევრი საზიზღრობა და დანაშაული მაქვს ჩადენილი,მაგრამ ღმერთი არ მაკლებს სასჯელს.ყველა ციხეს სიამოვნებით მოვივლიდი,ოღონდ იმ ციხეს გავექცე,აქ რომ მაქვს გულში.
ორიოდე კვირის წინ,როდესაც მორიგი ორგიის შემდეგ ჩემი ძვირფასი მშობლები დაშოშმინდნენ,ვეღარ მოვითმინე შეუვარდი.ამოვიღე გულიდან რისი თქმაც მინდოდა,ვლანძღე და ვაგინე.ვუთხარი რომ დანახვაც არ მინდოდა მაგათი და ერთ დღესაც ღორებივით დავკლავდი ორივეს და ჩემი მშობლები რომ არ იყონ,აქამდე გავისტუმრებდი საიქიოს.გასიებულმა ღორმა თვალები ყვლიპა გაოცებისგან და დედაჩემს მიმართა: ამისთვის გინდოდა ამ ვირის გაზრდა,ხელები რომ გვიშალოს?გდებულიყო ბავშვთა სახლში,რას მოათრევდი,ან მე რაღას ჩამრიე?პისტოლეტი ამოიღო და ყურის ძირში ისეთი ჩამარტყა,კინაღამ გონება დავკარგე.–წადი აქედან გაეთრიე შე გადაგდებულო ნაგავო, თორემ თუ ჩაგაყუდე ვირის აბანოში,ისეთ დღეში ჩაგაგდებ,იქიდან ცოცხლად გამოსვლაზე არც იოცნებოვო.
შენ შეგიძლია ჩემი მდგომარეობა წარმოიდგინო?მე ნაბიჭვარი მეგონა თავი და თურმე იმაზე უარესი ვყოფილვარ–გადაგდებული და მოშორებული ნაგავი,მშობელსაც რომ არ ვდომივარ პატარაობიდანვე.აი სწორედ მაშინ ამენთო ის შურისძიების ცეცხლი,შენ რომ ასე გწვავს ჩემს მიმართ ამდენი ხანია.უნდა მომეძებნა მშობლები და გავსწორებოდი საკადრიასად.ბოშა ქალის გამოტეხვას დიდი დრო არ დასჭირვებია.უცებ დაფქვა ყველაფერი.არ დაფქვავდა და კიდევაც მიიღებდა ტყვიას შუბლში.დეტალურად მომიყვა,ახალგაზრდას და ბოშებიდან მოკვეთილს და უპატრონოს როგორ უნდოდა ბავშვი,მაგრამ ვინ მისცემდა უსახლკარო და უმუშევარ ქალს ბავშვს?აი,სწორედ აქ გამოჩნდა ის ღორი,რომელიც მაშინ კრიმინალური პოლიციის უფროსის მოადგილე იყო.რომელსაც ავხორცული ზრახვები აღეძრა ახალგაზრდა ლამაზი ბოშა ქალის მიმართ და ასე შედგა გარიგება,რომლითაც ბოშამ ბავშვი მიიღო,ავხორცმა და გაუმაძღარმა კაცმა კი მუდმივი საყვარელი.
გასაოცარი და სატირალი ახლა იწყება,აქამდე რა იყო.ხანდახან სიმართლის გაგებას,ჯობია ყველაზე უვარგისი ტყუილი დაიჯერო.თურმე ხდება ასე ცხოვრებაში.ან თუ გაიგებ,მაშინ კეთილი ინებე და დამორჩილდი ბედის დაცინვას და გამასხარავებას.ის რაც შემდგომ გავიგე,ყველაზე საზიზღარ სიზმარში არ დამესიზმრებოდა.თურმე ჩემი ყველაზე დიდი მტერი,რომელიც ყველაზე მეტად მეზიზღებოდა ცხოვრებაში,რომელმაც ერთადერთი საყვარელი ქალი წამართვა და რომელსაც ყველაზე მეტი ბოროტება გავუკეთე და გავამწარე,საშინლად და დაუნდობლად გადავუხადე სამაგიერო,როცა ცოლი გავუუპატიურე,ჩემი ღვიძლი ძმა,ჩემი სისხლი და ხორცი ყოფილა.
როგორია,გაიგო,რომ თურმე ბოშა დედის შვილი რომა კაიდანოვი კი არა,ქართველი დედის და მამის შვილი,საბა დანელიძე ხარ.შენი მოსისხლე მტრის ჯაბა დანელიძის ღვიძლი ძმა...
ყველაფერს ველოდი,მამაო,მაგრამ ასეთ სიმართლეს ვერასოდეს ვერ წარმოვიდგენდი.ჩემს წინ ჩემი ძმა იჯდა.ასეთი ნანატრი და სასურველი,რომელსაც ასე ვეძებდი და ვის ნახვასაც ასე ვნატრობდი.და ამავე დროს ჩემი მოსიხლე მტერი,ასეთი საძულველი და აუტანელი. ვერ გეტყვით,რა დამემართა.ქვეყნიერება გაქრა ჩემთვის,ცოტა ხნით თვალთ დამიბნელდა,გონება ამერია.ინსტიქტურად ავდექი და მისკენ გავემართე.
–არ მომეკარო,თორემ ვისვრი.აი დავაჭერ ჩახმახს ხელს და ვისვრიო დაიძახა და ავტომატმაც იქუხა.
მეგონა ქვეყანა დაინგრა,ვერ მივხვდი რა მოხდა.როცა გონს მოვეგე,თათია სისხლში ცურავდა და უსიცოცხლო სხეული სიცოცხლის ნიშანწყალს აღარ გამოსცემდა.მივვარდი,გიჟივი​თ ვეფერებოდი,ვკოცნიდი,ვღრიალ​ებდი.არა,არ სუნთქავდა.ყველაფერს გავუძლებდი ქვეყანაზე,მაგრამ ამის დაჯერება არ მინდოდა.არ ვიცი,როგორ გავჩნდი „ბოშასთან“.ავტომატი ხელიდან გამოვგლიჯე და მკერდზე მივაბჯინე.
–ეგ რა ჰქენი,ბიჭო–ვღრიალებდი გაშმაგებული და ავტომატის ლულას მკერდში ვურტყამდი–ეგ რა ჰქენი?
–გაოგნებული „ბოშა“ მუხლებზე დაცემულიყო და ფეხებზე მეკონწიალებოდა.
–არ უნდა ესროლა,ჯაბა,არ უნდა ესროლა,დამცველზე იყო დაყენებული,არ უნდა ესროლა.ლუღლუღებდა „ბოშა“ და თვითონაც იარაღს ჩაჭიდებული,არანორმალური თვალებით იყურებოდა.
შემდეგ ყველაფერი უცებ მოხდა.თითებზე „ბოშას“თითები ვიგრძენი.სანამ მივხვდებოდი,რას აპირებდა,მთელი ძალით დამაჭირა ჩახმახზე მიდებულ თითზე ხელი.ავტომატმა კვლავ იქუხა და სანამ „ბოშას“ ძალა ეყო,არ გაუშვია ხელი და როცა უკვე გამოვგლიჯე და ავტომატი მოვისროლე,ძალზე გვიან იყო.“ბოშა“ უკანასკნელ ამოსუნთქვებს აკეთებდა.რის ვაივაგლახით ამოიხავლა მაპატიეო და სუნთქვაც შეწყვიტა.
მერე უკვე რაც მოხდა,მამაო,ჩემთვის ამას აღარ ჰქონდა აღარავითარი აზრი.ჩემი სიცოცხლე იქ,იმ ოთახში დამთავრდა,სადაც ჩემი მეუღლის და ჩემი ძმის სისხლიანი სხეულები ეყარა.
მე ვერასოდეს ვიტყოდი იმას,რაც მოხდა სინამდვილეში.მერჩივნა სამუდამოდ დამნაშავე დავრჩენილიყავი ყველას თვალში,ვიდრე ჩემი საკუთარი ძმისთვის,საბრალო და უბედური ბიჭისთვის,რომელიც ისედაც რა ტანჯვაშია,მხოლოდ უფალმა იცის,კიდევ ამხელა ცოდვა გამეყოლებინა იმქვეყნად.
ღმერთს ვევედრები პატიებას და უკანასკნელ ამოსუნქვამდე შევღაღადებ,რომ საბას დანაშაული მე გადმომეცეს,რათა ცოტათი მაინც შევუმსუბუქო ხვედრი ჩემს ძმას და მოვინანიო მისი ცოდვები,როგორც საკუთარი.
მამაო დავით,თქვენთვის,ჩემი ძვირფასი და საყვარელი მოძღვრისთვის მომინდია ეს აღსარება და გევედრებით,ილოცეთ თათიას,საბას და ჩემი სულებისათვის.აგრეთვე უდანაშაულო და უმანკო არდაბადებული ბავშვის სულისათვის.
უღრმესი მოწიწებით და მორჩილებით–მონა ღვთისა ჯაბა დანელიძე“

ალბათ ძნელი არ არის წარმოიდგინოთ სულიერი მდგომარეობა მოძღვრისა,რომელიც ასეთ აღსარებას ისმენს.იმედი ვიქონიოთ,რომ უფალი შეუნდობს იმ პატარა ცოდვას,რომელიც ამ სათნო კაცმა ჭეშმარიტების სამსხვერპლოზე მიიტანა.რომელმაც საკუთარ თავზე აიღო უდიდესი პასუხისმგებლობა და ალბათ ცოტა დანაშაულიც,რათა მომაკვდავი კაცისთვის სირცხვილის უზარმაზარი ლაქა ჩამოერეცხა და პატიოსანი კაცის სახელით გაეშვა იმქვეყნად.განა უფლისგან რამე დაფარულ არს,განა არ მიეზღვებოდა ყოველი საქციელისათვის,მაგრამ არ უნდოდა,რომ კაცს,რომელმაც 17 წლის თავისუფლება და ალბათ სიცოცხლეც გაიღო ძმის ნამუსის მოსაწმენდად,უამრავი ადამიანის წყევლა და კრულვა აწუხებდეს,როდესაც დატოვებს ამ ქვეყანას და უფალს მიანდობს მარადისობის სამყაროში გადასულ სულს.
დასასრულ გეტყვით,რომ პროკურატურამ ხელალა აღძრა სისხლის სამართლის საქმე და 17 წლის შემდეგ სიმართლემ მაინც იზეიმა გამარჯვება.გადამწყვეტი კი აღმოჩნდა სულ მცირე უმნიშვნელო დეტალი–მობილური ტელეფონი,რომლიდანაც დაფარული ნომრით ჯაბას დაურეკეს, „ბოშას“–საბას ტელეფონი აღმოჩნდა,რომელიც „ბოშამ“ შეშინებულ თათიას მიაჩეჩა და ქმართან დარეკვა უბრძანა;რომლის პატრონიც თავის დროზე ვერ დაადგინეს უყურადღებობის თუ უგულისყურო გამოძიების გამო.ტყვიებისგან დამსხვრეულ ტელეფონს კი აბა ვინ მიაქცევდა ყურადღებას?სამხილებში ჩააგდეს და არქივში ჩააბარეს,ნომერი კი არავის გამოუკვლევია,რომ გასული ზარები შეემოწმებინათ.ან ვის რაში სჭირდებოდა ეს?მაშინ ამას არც ჰქონდა არავითარი მნიშვნელობა.სრულიად ნათელი გახდა,რომ ჯაბას ან „ბოშამ“ ან თათიამ დაურეკა და სახლში მისვლა მოსთხოვა.“ჯაბას“ აღსარება სრულ სიმართლეს გავდა.აბა ვინ წარმოიდგენდა სასამართლოს დღეს,რომ ოდესღაც,ეს პატარა,უმნიშვნელო დეტალი ყველაფერს გადაწონიდა და მომაკვდავ კაცს პატიოსან და მართალ სახელს დაუბრუნებდა.არც ის იყო გასაკვირი,რომ ეს საქმე ისევ ქურდოვანიძეს გადააბარეს და მანაც საბოლოოდ დაუსვა წერტილი ყოველგვარ ეჭვებს.

გულსატკენი ერთია მხოლოდ,ჯაბამ ვერ გაითვალისწინა ყველაზე მთავარი–სხვისი ცოდვის საკუთარ თავზე აღება,დიდი თავდადების და კეთილშობილების გამოხატულებაა,მაგრამ არამც და არამც იმისა,რომ ეს ცოდვა მას მოეკითხება ვინც საკუთარ თავზე აიღო.

აქ მინდა დავამთავრო.ვინც არ დაიღალეთ და ბოლომდე მომყევით,უღრმეს მადლობას გიხდით და კეთილი დასასრულის მოყვარულებს მსურს შეგახსენოთ,რომ სიკვდილი ყოველთვის არ ნიშნავს ცუდ დასასრულს.მართალი,უფლის მოყვარული კაცისთვის სიკვდილი არარაობაა და ბევრად დაბალ საფეხურზე დგას ვიდრე ჭეშმარიტებაა.ჭეშმარიტება კი უფლის მცნებაა.ნათელი სული უფალს უერთდება და მარადიულ ნეტარებაში აგრძელებს არსებობას.

გფარავდეთ უფალი !!!

გარიგება

მთელი ცხოვრება უღმერთოდ ცხოვრობდა.ეგონა ყველაფერს ისე აკეთებდა,როგორც საჭირო იყო.მოკლედ აგიწერთ,რას ფიქრობდა :
რად მინდა ეკლესია,მღვდელი,მაგათი ქადაგებების მოსმენა და რიტუალების დაცვა?მე არავიზე ნაკლებად არ მიყვარს უფალი.მან იცის,რომ მე პატიოსანი კაცი ვარ.ბიბლიას ვკითხულობ და მის მცნებებს შეძლებისდაგვარად ვიცავ.თუ არ ვმარხულობ,იმიტომ,რომ ეს მღვდლების მოგონილი მგონია ხალხის დასამორჩილებლად და დასამონებლად.ბიბლიაში ხომ წერია,რომ ყოველი საკვები რაც უფალს ადამიანისთვის მიუცია კურთხეულია და აბა სად წერია,რომ იმარხულე და თავი შეიზღუდეო?ვინც მარხულობს,იმას მეტად უყვარს უფალი?გინდა ლოცვები ავიღოთ.რა ტექსტებია ეს,არაფერი რომ არ მესმის?ჩემი სიტყვებით თუ დაველაპარაკე უფალს,რა არ მომისმენს?ასე ხომ უფრო კარგად ავუხსნი ჩემი გულისნადებს?
ყველამ თავისი საქმის იცის.უფალმა იცის,რომ მე მარხვა და ლოცვა არ მეზარება,უბრალოდ ზედმეტად და უაზროდ მეჩვენება ეს ყველაფერი.ყოველთვის მწყალობდა ღმერთი.არასოდეს არ მივუტოვებივარ.ცუდად რომ ვიქცეოდე,ასე მომექცეოდა?საერთოდ არ მესმის რას ნიშნავს მონა ღვთისა.მე არ მინდა მონა ვიყო.უფალს მონები სჭირდება თუ მისი მოყვარული ადამიანები?მონა არასოდეს არის თავისუფალი და ყოველთვის ბატონის სიძულვილი უდევს გულში.თუ რამეს ვაშავებ,მე ჩემს ლოცვებში მოვინანიებ და სულ არ ვაპირებ ანაფორიან მღვდელს გავუმხილო რამე.მთავარია უფალთან ვიყო გულწრფელი და ვარ კიდევაც.აღსარებასაც მას ჩავაბარებ.მთავარია ადამიანები გიყვარდეს,სიკეთეს აკეთებდე,ბოროტი არ იყო,თორემ ეკლესიაში სიარული და მღვდლების უაზრო ბჟუტურის მოსმენა სულაც არ მიმაჩნია მართებულად.დგას ამდენი ხალხი და აზრზე არ არიან,რას უსმენენ და რა ხდება.არ მირჩევნია პირდაპირ მივმართო უფალს და ჩემი ენით დაველაპარაკო?შუამავლები რაში მჭირდება?
ასე ფიქრობდა ცხოვრების უდიდესი ნაწილი და ასედაც ცხოვრობდა.
არა,არ ცხოვრობდა,მომიტევეთ.ასე რომ ეცხოვრა მაინც,კიდევ რა უჭირდა?ეს მხოლოდ ფიქრებში ჰქონდა,თორემ არასოდეს ეს თავისი ფილოსოფია ცხოვრებაში არ გაუტარებია.
ლოთობდა,მრუშობდა,ცრუობდა,განიკითხავდა და ათას საზიზღრობას სჩადიოდა.მოკლედ,ძალიან კარგად იცოდა,რომ სცოდავდა,მაგრამ ეს სულაც არ ადარდებდა.უფალს,როგორც საკუთარ მშობლებს ისე უყურებდა.ფიქრობდა,რომ დედამიწაზე იმიტომ ცხოვრობდა,რომ ამ ქვეყნის სიამტკბილობანი ბოლომდე შეეგრძნო,არაფერი დაეკლო.რატომ იყო ეს ასე მიუღებელი,ვერ გარკვეულიყო; და თუ რამეს დააშავებდა ღმერთი მშობელივით აპატიებდა.იხ ხომ მამაა ჩვენი.
უფალმა ხომ ადამიანად გამაჩინა?ეს სამყაროც ადამიანს დაუტოვა.ყველაფერი მისი შექმნილია და რატომ უნდა მოვიკლო?–ფიქრობდა მაშინაც კი,როცა გულის სიღრმეში კარგად იცოდა,რომ არასწორად იქცეოდა.
ამდენი ლამაზი ქალი დადის ირგვლივ,როგორ გინდა მოითმინო?განა ეს ცხოვრება ისეთი გრძელია,რომ ყველაფერს მოასწრებ?ან ქეიფი და დროსტარება რატომ უნდა მოვიკლო,განა ეს რა ბოროტებაა?ვის არ უყვარს კარგი ჭამა–სმა?მთავარია არავის არაფერს ვუშავებ.ღმერთსაც არაფერს ვუშავებ.თუ ვინმეს ვავნებ,ისე საკუთარ თავს და საკუთარ ჯანმრთელობას და მოდი ყველამ თავის თავს მიხედოს რა.ეს ცხოვრება სასტიკია,ან შენ შეგჭამენ,ან შენ შეჭამ.მერე მოკვდები და ყველაფერი დასრულდება.არავინ იცის კიდევ სიკვდილის მერე რა იქნება.
ხომ არ გეცნობათ ასეთი ფილოსოფია და ცხოვრების წესი?ალბათ უამრავი ადამიანია ირგვლივ,რომელიც მსგავსი აზროვნებით ცხოვრობს,თუმცა ბევრი ხმამაღლა არ აღიარებს ამას.
სადღაც წამიკითხავს კიდეც: „ადამიანები ერთმანეთს გვანან იმით,რასაც ფიქრობენ და განსხვავდებიან იმით რასაც ამბობენო“.რა დიდებული ნათქვამია,არა?
მაგრამ,დიდება უფალს,მისი ნებით დგება ხოლმე ცხოვრებაში ისეთი მომენტი,როდესაც ასეთი აზროვნების ადამიანებს მთლიანად ეცვლებათ წარმოდგენა ყველაფერზე.ყველას არა,მაგრამ ბევრს.უფალი ყოველ უგუნურ არსებას აძლევს ნიშანს და დროს გამოსაფხიზლებლად,მაგრამ სამწუხაროდ ბევრი ბრმა და ყრუა.არ უნდა და არ ესმის.წარმოიდგინეთ,რამხელა თავისუფლება მიანიჭა უფალმა ადამიანს,რომ ყველაზე ბოროტ და საშინელ განზრახვასაც კი არ აღუდგება წინ.თვით ღმერთი არ ერევა ადამიანის ნებაში,შეგიძლიათ ნათლად წარმოიდგინოთ ეს?არადა როგორ სტკივა,როგორ ითმენს.რა გამძლეობის უნარი აქვს,გასაოცარია.
ადამიანი რომ დასვა უფლის ტახტზე( ღმერთო მომიტევე) სულ ერთი საათით,ასჯერ მაინც შეწყვიტავდა სიცოცხლეს დედამიწაზე.ვერ აიტანდა,ვერ მოითმენდა.გაგიჟდებოდა სიბრაზისაგან.ჭკუას და გონებას დაკარგავდა ისეთ რამეებს დაინახავდა და შეიძლება არც დაეჯერებინა.
მოკლედ,ეს ყველაფერი ძალიან კარგად იცით,ჩემო კეთილო მეგობრებო და თქვენის ნებართვით განვაგრძობ თხრობას.
ჩვენი გმირი ერთი შეხედვით არაფრით გამოირჩეოდა სხვისგან,მაგრამ ხანდახან გულში სითბო და სიყვარული ჩაებუდებოდა ხოლმე და მაშინ სულ სხვანაირი ხდებოდა.ადამიანები უყვარდა,მათ დახმარებაზე ოცნებობდა და ცოტა კეთილიც კი ხდებოდა ხოლმე.ვინ იცის,იქნებ ამ დროს მის სულში უფალი იჯდა,მაგრამ ამას თვითონ ვერც ხვდებოდა და ვერც აცნობიერებდა.
როცა ადამიანს განსაცდელი და ტკივილი შეუტევს,მაშინ ქამელეონივით ეცვლება ფერი.მზად არის ყველაფერი გაწიროს,ოღონდ ძველი მდგომარეობა დაიბრუნოს.ხშირად ეშმაკსაც კი შეეკვრება,ოღონდ ტკივილი აირიდოს,ტანჯვა სხვას გადააბაროს,სიმშვიდე დაიბრუნოს.მაშინ ხვდება გასაკუთრებით მძაფრად,თურმე რა ბედნიერი ყოფილა,როცა არაფერი სტკიოდა,არაფერი უჭირდა.მისი საყვარელი ადამიანები კარგად იყვნენ და სულიც დამშვიდებული იყო.ბევრს აგონია ეწყება,დეპრესია,ნერვების ომი,ტანჯვა და წამება.ბევრიც სინანულში ვარდება და მაშინ ახსენდება,რომ არსებობს უზენაესი ღმერთი ქვეყანაზე,რომელსაც ყველაფერი შეუძლია,რომელიც ვალდებულია ყველას მოუსმინოს და მისი სატკივარი გაიზიაროს.ცრემლებად დაიფრქვევა,მუხლებზე დაემხობა და სთხოვს,სთხოვს და სთხოვს გამუდმებით.მაშინ აღარ ფიქრობს,რომ ეკლესია და მოძღვარი უაზრობაა.არა,აღარ ფიქრობს.პირიქით,ბოლო იმედივით ჩასჭიდებია და მზად არის ყველა ბრძანება აასრულოს,რასაც მოძღვარი ეტყვის.ისე დაუხრის თავს,თითქოს მთელი ცხოვრება სამაგალითო ქრისტიანი ყოფილიყოს და და რა თქმა უნდა კარგად ესმის,რომ რასაც მღვდელი ურჩევს,ის უნდა შეასრულოს აუცილებლად.
აბა ახლა მოდი მის გულში ჩავიხედოთ.სინამდვილეში,ის ყველაფერზე თანახმაა,ოღონდ ძველი მდგომარეობა დაიბრუნოს და რამენაირად გამოძვრეს გასაჭირიდან.ღმერთსაც იწამებს,ეშმაკსაც,ხშირად მკითხავებთან და მჩხიბავებთანაც გაიქცევა,ყველას მორჩილი და დამჯერე გახდება,ოღონდ თავიდან აიცილოს თავსდამტყდარი უბედურება.რა თქმა უნდა ღმერთის იმედი უფრო აქვს.სადღაც იქ,გულის სულ ბოლო კუნჭულში იცის,რომ ის ყოვლისშემძლეა,ყველაზე ძლიერია მაინც და ამიტომ მას ყველაზე მეტს სთხოვს და სთხოვს.ის ხომ ყველას მსახურია?ჯინია,რომელის საჭიროების შემთხვევაში ბოთლიდან ამოხტება და ყველა სურვილებს შეასრულებს.აბა მაშ რისთვის უნდა ღმერთი,თუ ასე არაა?არ შეასრულებს და მერე ბრაზიც მოერევა,გული ეტკინება,რა უსამართლო ყოფილა უფალი,როგორ დაუმსახურებლად უგზავნის ტანჯვას და განსაცდელს სიხარულის და ბედნიერების ნაცვლად.
თუ მოხდა სასწაული და პრობლემები მოუგვარდა,ხშირად ეს არც ჰგონია უფლის ხელით გაკეთებული.არა,ეს თვითონ მოაგვარა,თავისით.იწვალა,იბრძოლა და მოაგვარა.ან ვინმე დაეხმარა,ოღონდ არა ღმერთი.აბა სად იყო უფალი?რაღაც არ დაუნახავს.
ასეთი ადამიანებისთვის ძნელია იმის ახსნა,რომ უფლის ნების გარეშე,ერთ ყლუპ ჰაერსაც ვერ შეისუნთქვას,ერთ თითსაც ვერ გაანძრევს,ერთ გრამსაც ვერ დაძრავს და საერთოდ მიწაა,მტვერია,ხშირად ნაგავიც კი და მისი ყოველი განძრევა,მხოლოდ უზენაესზეა დამოკიდებული.და რადგან თავისუფალი ნება მისცა უფალმა,სულაც არ ნიშნავს რომ ძლიერი გახდა,რამის მაქნისი,რაიმეს შემძლე.
ხშირად ასეთი ადამიანი იმასაც კი ამბობს,რომ უფალი მუდმივად სწყალობს,ეხმარება,კეთილგანწყობილია მის მიმართ და ამას თავის დამსახურებად მიიჩნევენ და არამც და არამც ღვთის წყალობად.
გაჭირვებაში ადამიანები ხშირად ღვთის სამართალს მოუხმობენ და წარმოდგენაც კი არა აქვთ,რა საცოდაობა დატრიალდებოდა დედამიწაზე,უფალი რომ ყველას დამსახურებისამებრ მიუზღავდეს.
შეგაწყინეთ ალბათ თავი.ეს ყველაფერი თქვენც მშვენივრად იცით და ასეთ ადამიანებს ყოველდღე ხედავთ თქვენს ირგვლივ.მე მხოლოდ ადამიანთა ის კატეგორია გაგახსენეთ,რომელნიც სამწუხაროდ მრავლად არიან ამ ცოდვილ მიწაზე.
ჩვენ გმირსაც ასე დაემართა.როდესაც დედის მომაკვდავ თვალებს ჩახედა,მაშინ მიხვდა,რომ კარგავდა ყველაზე ძვირფას ადამიანს ქვეყანაზე.მისი გული დარდისგან და ტკივილისგან ტიროდა,მაგრამ შველა არ შეეძლო.მაშინ გაახსენდა,რა ქედმაღლურად ცხოვრობდა,როგორ ამპარტავნულად ფიქრობდა ქრისტიანობაზე,რწმენაზე და როგორც ხშირად მოსვლია,იგრძნო სირცხვილი უფლის წინაშე.ოღონდ ამჯერად ეს სირცხვილი დროებითი არ იყო,ეს იყო მუდმივი,სამუდამო განცდა,სინანულის უდიდესი გამოვლინება,რასაც უდიდესი გულისტკივილი და წრფელი,უმანკო ცრემლები ახლავს თან და მიხვდა,რომ უფლებაც კი არა აქვს უფალს რამე სთხოვოს.ახსენდებოდა თავისი ცოდვები და გამუდმებით ტიროდა.შეწყალებას და შენდობას ევედრებოდა ღმერთს.უყურებდა მომაკვდავი დედის ტანჯვას,ტკივილს,ბრძოლას სიკვდილთან და თავის უღმერთობას და ცოდვებს აბრალებდა ყველაფერს.ახსენდებოდა,რამდენჯერ ატკინა დედას გული,რამდენი სითბო დააკლო,ყურადღება,სიყვარული.არადა დედას განა რა უნდოდა?მხოლოდ ღიმილი,მხოლოდ სულ მცირე,სულ პაწაწინა ყურადღება,სულ მცირე სითბო და სიყვარული.შეგრძნება იმისა, რომ ტყუილად არ უცხოვრია ამ ქვეყანაზე,ტყუილად არ გაუზრდია შვილი.რომ შეუძლია იამაყოს მისით.მისი სიხარულით გაიხაროს,მის ბედნიერებაზე იოცნებოს,თორემ თვითონ ყველაფერს აიტანს.ცივ ქვაზე იცხოვრებს და შვილს ცრემლს არ დაანახებს.ხშირად საერთოდ არც შეაწუხებს თავის გახსენებით,რომ ზედმეტად არ დაამძიმოს,გული არ ატკინოს.თავის გასაჭირს როგორმე თვითონ გადაიტანს.უფალს გაანდობს,ის გაუგებს.აბა შვილს როგორ მოსთხოვს რამეს?პირიქით,უნდა აჩვენოს,რომ ბედნიერია,რომ არაფერი აწუხებს,ყველაფრით კმაყოფილია და არაფერი უნდა შვილის ბედნიერების და სიკეთის მეტი.გაზულუქებული და დაბრმავებული შვილიც დამსახურებად იღებს ამას და ჰგონია,რომ ეს ასეც უნდა იყოს.თუ დედას არ შია და არ სცივა,ეს საკმარისია.რა საჭიროა მის სულში ჩახედვა,მის დარდსა და ტკივილზე ფიქრი?
"ვისაც დედისთვის სიცოცხლეში ერთი ყვავილი არ უჩუქებია,მის საფლავზე მიტანილ მილიონ თაიგულსაც კი არავითარი ფასი არა აქვს".
ხვდებოდა ამას,მაგრამ გვიან იყო,ძალიან გვიან.
მართლაც გასაოცარია გზანი და ზრახვანი უფლისანი.ჩვენ მხოლოდ შედეგს ვხედავთ და გვიკვირს,რა საოცარი და განსხვავებული გზებით ცდილობს ღმერთი ადამიანთა დახმარებას,სწორ გზაზე დაყენებას,თვალების ახელას,გულის და გონების გასუფთავებას.
ასეა თუ ისე,ჩვენი გმირიც თითქოს მოეგო გონს და რადიკალურად შეცვალა თავისი ცხოვრება.უფლის და ადამიანების სიყვარული უძლიერდებოდა გულში და ეკლესიას და მოძღვარს მიანდო საკუთარი სული.როგორც უდაბნოში დიდი ხნის მოწყურებული–ნაკადულს,ისე დაეწაფა საღვთო სწავლებას და მთელი თავის ძალა,გონება და სურვილები,ამისკენ მიმართა.ხვდებოდა,რომ თოთო იყო იყო ჯერ რწმენაში და ასე ერთბაშად ვერ მოერეოდა ამ უზარმაზარ შემეცნებას,ჭეშმარიტებას.პატარა კოვზით უნდა დაეწყო საზრდოობა და ასეც მოიქცა.სწორედ ამის მერე შეიგრძნო და გაითავისა,თუ რა ძალა აქვს ჭეშმარიტ ლოცვას,მარხვას,სინანულს,რა უზარმაზარი ძალის პატრონია ჭეშმარიტი მოძღვარი და რამხელა სიყვარულს გინერგავს უფლისას.როგორც იქნა ჩასწვდა ჭეშმარიტი სიყვარულის აზრს და ეხლა ისიც კი უკვირდა,აქამდე ასეთუ უგნური,ბრმა და ყრუ როგორ ვიყავიო.
ახლა მხოლოდ სწორად სიარული იყო საჭირო.დიახ,ჯერ სიარული უნდა ესწავლა,შემდეგ ადამიანად ქცეულიყო და თუ ყველაფერს სწორად გააკეთებდა,იქნებ უფალს შეეწყნარებინა ეს უბადრუკი არარაობა, მატლზე და ქვეწარმავალზე უარესი არსება, როგორც თვითონ თვლიდა თავს.იმათ ცოდვები მაინც არა აქვთო–ფიქრობდა.ამაში კი ისევ და ისევ მოძღვრები ეხმარებოდნენ.კითხულობდა მათ წიგნებს,უსმენდა მათ ქადაგებებს და ისეთი ძალით შეუყვარდა ეს საოცარი,ღვთივკურთხეული ადამიანები,რომ უნდოდა ფეხები ეკოცნა მათთვის,გულში ჩაკვროდა და არასოდეს გაეშვა ხელი.
ერთი,ჩუმი და გამოუთქმელი ოცნება უტანჯავდა სულს დიდი ხანია უკვე.ჯერ კიდევ იმ დროიდან,სანამ უფლისკენ იბრუნებდა პირს.მრავალი წლის მანძილზე.
სამართლიანობისთვის უნდა აღვნიშნოთ,რომ ადამიანთა დახმარება უყვარდა და ეს უდიდეს სიამოვნებას ანიჭებდა,ხშირად პატივმოყვარულსაც კი.არაფერი ასე ძალიან არ სიამოვნებდა.ეს ასე იყო და ამას ვერსად გაექცეოდა.არც ფიქრობდა,ცდილობდა შემთხვევა არ გაეშვა ხელიდან და თუნდაც სულ უცხო ადამიანი ყოფილიყო,თავს არ დაიზოგავდა,ოღონდ ვინმეს რამეში გამოდგომოდა.თავისი საყვარელი ადამიანები ავიწყდებოდა ხოლმე,თორემ სხვას თან გადაყვებოდა,გინდა მეგობარი ყოფილიყო და გინდა საერთოდ უცნობი.იცოდა,რომ ეს უდიდესი მადლი იყო,მაგრამ თავად ჰქონდა ამის მოთხოვნილება და თუ ეს გამოსდიოდა,ძალიან ბედნიერი იყო ამით.ეს ხომ უფალსაც მოსწონდა,ასე ფიქრობდა.
ხოდა დიდი ხანია ერთი ოცნება აეკვიატა და ვერაფრით თავიდან ვერ იშორებდა.ძალიან უნდოდა,ისეთი ნიჭი ჰქონოდა,ისეთი ენერგია,ისეთი ღვთიური მადლი,სნეული და გაჭირვებული ადამიანების დახმარება შეძლებოდა.დაწვებოდა და დიდხანს რომ ვერ იძინებდა,ოცნებას მიეცემოდა ხოლმე.ფიქრობდა როგორ არჩენდა ტკივილისგან შეწუხებულ ადამიანებს,დავარდნილებს როგორ აყენებდა ფეხზე.მდიდრებს როგორ ართმევდა გასამრჯელოს და გაჭირვებულებს ურიგებდა.ხედავდა გახარებული ადამიანების ცრემლებს და ჟრუანტელი უვლიდა,ისე სიამოვნებდა.წარმოიდგენდა,როგორ დაიღლებოდა ხოლმე,ისე,მუხლები რომ ეკეცება დაღლისაგან,მაგრამ როგორი სიამოვნებით მიიღებდა და მოარჩენდა შემდეგ მსურველს.
ასეთი ადამიანები სინამდვილეში ხომ არსებობენ და როცა მათზე რამეს გაიგებდა ხოლმე,საშინლად შურდა–რა ბედნიერები არიანო.
ხანდახან იმასაც წარმოიდგენდა,როგორ დადიოდა ქუჩაქუჩა და სადაც დავარდნილ და სნეულ ადამიანს იპოვიდა,როგორ არჩენდა ისე,რომ მისი არც სახელი და არც გვარი ცოდნოდათ.რომ ეს უფლის ნება ჰგონებოდათ და მისთვის ეცათ თაყვანი.ფიქრობდა,რამდენ ადამიანს შეაყვარებდა ღმერთს და რაოდენ სათნო იქნებოდა ეს ყველაფერი უფლისათვის.
მაგრამ ეს ყველაფერი ოცნებად რჩებოდა.ნატვრაც კი არ იყო,მხოლოდ ოცნება.კარგად ესმოდა,რომ ეს უდიდესი მკრეხელობა იყო და იმის გაფიქრებაც კი ზარავდა,რომ უფლისთვის ასეთი რამ ეთხოვა.ამას ხომ მხოლოდ წმინდანები აკეთებდნენ და როგორ გაბედავა ღმერთისთვის ეთხოვა წმინდანი გამხადეო.ეს ისე,თავისთვის ჩუმად ოცნებობდა და ასეთი ფიქრებით ბევრჯერ ტკბილადაც დაუძინია.მისთვის ესეც საკმარისი იყო,ფიქრს ხომ ვერავინ დაუშლიდა?თქმით კი არავის ეუბნებოდა,თვით ყველაზე ძვირფას და საყვარელ ადამიანებსაც კი.ეს მისი საიდუმლო იყო,საიდუმლო,რომელიც მხოლოდ ღმერთმა იცოდა და მეტი არავინ.ოცნება,რომელიც არასოდეს ახდებოდა.
მაგრამ გამოჩნდა მაინც ერთი ადამიანი,თუ ადამიანი იყო საერთოდ,ვისაც ბოლოს მაინც გაანდო თავისი გულის ნადები.
ბოლო დროს,ერთი უმშვენიერესი უფლის ანგელოზი ეცხადებოდა ულამაზესი ქალის სახით და ყოველ საღამოს ესაუბრებოდა.ხშირად ეჭვიც კი შეპარვია,საერთოდ თუ არსებობდა ეს ადამიანი და მხოლოდ ანგელოზი ხომ არ იყო?მისი საოცარი უნარი აოცებდა სიყვარულისა.სიყვარულისა უფლის და ადამიანების მიმართ.ისეთი სათნო და საყვარელი იყო და თანაც ისეთი უცნაურიც,რომ ადამიანებს მისი არ ესმოდათ და მასაც ხშირად უჭირდა მათ საქციელში ჩაწვდომა.ამიტომაც ეპარებოდა ეჭვი.არადა ადამიანი იყო,ჩვეულებრივი ტანით,ფეხით,საუბრით,ცხოვრებით.მაგრამ მაინც არ იყო მთლად ადამიანი.აი ასეთ,გაურკვეველ არსებასთან ჰქონდა საქმე,ადამიან–ანგელოზთან და ისიც კარგად იცოდა,რომ ეს შემთხვევით არ იყო.ანგელოზი მას უფალმა გამოუგზავნა და თან ისეთი სიყვარული დაამადლა,აქამდე რომ არასოდეს განუცდია.თავდაპირველად ეგონა ეს ჩვეულებრივი,ლამაზი ქალის მიმართ სიყვარული იყო და ცოტა შეეშინდა კიდეც,არ უნდოდა ხორციელ ვნებებში გადავარდნილიყო,მაგრამ სულ მალე შეიგრძნო,რომ ეს სულ სხვა რამ იყო,უფრო ამაღლებული და დიდებული.სუფთა,არამიწიერი,ფიზიკურ ვნებებთან და ზრახვებთან რომ არავითარი კავშირი არ ჰქონდა.საოცარი,ზრაპრული სამყარო გაეხსნა სიყვარულისა და მიხვდა,რომ ეს იყო სულ ციცქნა,პატარა მარცვალი სიყვარულისა,იმ უზარმაზარი და შეუცნობელი სიყვარულისა,რასაც ღმერთი ჰქვია.უზომოდ ბედნიერი იყო და სულ ამ სიყვარულზე სურდა ფერიასთან ესაუბრა,როგორც თვითონ ეძახდა,მაგრამ გაბრუებული და სიყვარულისგან სულის და სხეულის ყოველუჯრედგაჟღენთილი ამას ყოველთვის ვერ ახერხებდა,რადგან ფერია უზენაესი ღვთაების საიდუმლობებს მცირე დოზით აზიარებდა და ესეც უაღრესად მნიშვნელოვანი იყო.მართალია,ყოველთვის ვერ წვდებოდა ფერიას იგავებით ნათქვამ ფრაზებს,მაგრამ წინსვლა აშკარა იყო და ხშირად ტირილიც კი მონდომებია იმის გამო,რომ უფალმა ასეთი პატივი დასდო და ეს მშვენიერი ფერია–ანგელოზი გამოუგზავნა.ფერიამ ისიც უთხრა, რომ მარტო ადამიანი არ იყო და აწი თუ დაბინდებული გონება ოდნავ მაინც უჭრიდა,დანარჩენს თვითონ უნდა მიმხვდარიყო.ფერია ყველაფერს ვერ ეტყოდა,არ ჰქონდა უფლისგან ამის ნება მიცემული.
თავიდან ეს ყველაფერი ბოროტისგანაც კი ეგონა.ფიქრობდა რადგან უფლის გზაზე შევდექი,ეშმაკეული მცდისო.ამას იმიტომ ფიქრობდა,რომ საშინელ ფიზიკურ ლტოლვასაც გრძნობდა ფერას მიმართ და ეგონა მისი დაღუპვა უნდოდა.
მაგრამ ყველაფერი თავის ადგილას დალაგდა.მთელი არსებით, გრძნობით,სხეულით,გონებით ფერიას მიენდო და ის საიდუმლოც გაუმხილა,რომელსაც მხოლოდ უფალს ანდობდა.ახლა მისთვის ფერია,ანუ ღვთისგან გამოგზავნილი ანგელოზი,როგორც თვლიდა და სჯეროდა,მისთვის უფალთან ასოცირდებოდა და ერთ განუყოფელს წარმოადგენდა.
გრძნობდა,რომ მის ცოვრებაში რაღაც განსაკუთრებული უნდა მომხდარიყო–გამოუცნობი,ჯერარგანცდილი,ზებუნებრივი,ღვთიური და მოთმინებით ელოდა.
ალბათ არ მიწყენთ,თუ ვერ გადმოქცემთ მისი და ფერიას საუბრების შინაარსს.ეს უდიდესი საიდუმლოა,რომელიც მხოლოდ უფლის ნებით ცხადდება სხვათათვის და მოდით ნუ ჩავერევით ამ საოცარ და არაადამიანური სიყვარულით გაჯერებულ ურთიერთობას,რომელსაც,ნუ მიწყენთ და უბრალო,მოკვდავი ადამიანები ვერ გაიგებენ.
ფერიას ისიც გაანდო,რაც თქვენთვისაც ჯერ არ მითქვამს,ჩემო ძვირფასებო.
საქმე იმაშია,რომ მრავალი წლის წინ ჰქონდა ერთი შემთხვევა,როდესაც ღვთის მადლით და მოწყალებით ეს ნიჭი გამოავლინა.
როდესაც საკუთარ შვილს საშინელი თავის ტკივილები აწუხებდა,რომელიც ვერც წამლით და ვერც ნემსებით ვერ გაუყუჩეს,სასოწარკვეთილმა და გატანჯულმა უკიდურეს ხერხს მიმართა.გაიხსენა უფლის სიტყვები მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენაზე ნათქვამი და გადაწყვიტა თავის თავზე გამოეცადა.როდესაც მარტო დარჩა შვილის ოთახში,არაადამიანურ ენერგიას,რწმენას,სიყვარულს მოუყარა თავის სხეულში თავი და ბავშვის თავისკენ გააპარა ხელები.ოდნავ მოშორებით,ისე რომ არც კი შეხებია,ხელები თავთან მიუტანა და დარწმუნებით უთხრა: მე ეხლა შენს ტკივილებს გამოვიტან და შენ აღარ იკვნესებ.შენი ტანჯვა დამთავრდება და მშვიდად დაიძინებ.
არასოდეს,არაფერი ისე არ დაუჯერებია თავის ცხოვრებაში,როგორც ეს სიტყვები დაიჯერა.ირწმუნა და რომ არ ასრულებულიყო,ძალიან გაუკვირდებოდა და იმას უფრო არ დაიჯერებდა.
ბავშვმა უეცრად კვნესა შეწყვიდა და მშვიდად დაიძინა.არა არ ეჩვენებოდა.სუნთქვა თანაბარი იყო,უშფოთველი,წყნარი.ზუსტად ისეთი,როგორითაც ჩვენს პატარებს საერთოდ ძინავთ ხოლმე,როდესაც ჩუმად,სიყვარულით შევცქერით და ვტბებით,როგორი ლამაზები არიან ძილის დროსაც.
ვერ გეტყვით ეს რა იყო.თვითონაც არ იცოდა.ეს იყო გამწარებული მამის უკანასკნელი გაბრძოლება ტანჯვასთან,უკანასკნელი იმედი თუ უკანასკნელი საშუალება ბოროტის დამარცხებისა და უფლის სიყვარულის და რწმენის გამარჯვებისა საკუთარ სულში,მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩებოდა,ეს მოხდა.
შემდეგ,როდესაც ყველაფერმა ჩაიარა,ეს ყველაფერი შემთხვევითობას დააბრალა,დამთხვევას და ისევე დაკარგა ის რუდუნებით და სასოწარკვეთილი ბრძოლით მოპოვებული რწმენა,როგორც შეიძინა.იქ სადღაც,შორს გულში,შეიძლება ფიქრობდა კიდეც,რომ ეს უფლისგან მიეცა,მაგრამ მაინც არ სჯეროდა,რომ ასეთი რამ შეეძლო.განა უფალი ასეთ ცოდვილ და უბადრუკ არსებას ამის ძალას მომცემდაო ფიქრობდა და ერთი სამადლობელი არ გახსენებია უფლისათვის ეთქვა მაინც,რითაც ალბათ ვინ იცის როგორ განარისხა.არა,ადამიანის უმადურებას საზღვარი არა აქვს.გულში ჩაიმარხა ყველაფერი და ისეთი ბოქლომი დაადო,ვერავინ შიგ ვერც ჩაიხედავდა და ვერც გაიგებდა.
აი,ეს გაანდო ფერიას და ცოტა შვებაც იგრძნო,რომ ის ამპარტავნების თუ ზედმეტად თავდაჯერებულობის ეს გულში მიმალული საიდუმლო ამოიღო და უსაყვარლეს და უძვირფასეს არსებას დაუდო წინ.
თავს აღარ შეგაწყენთ და სულ მალე დავასრულებ.
გავიდა ცოტაოდენი დრო და ფერია კვლავ გამოეცხადა მთელი თავისი მშვენიერებით და სილამაზით.ამჯერად აღარ მალავდა თავის სიდიადეს და მის თვალწინ წარმოსდგა ნამდვილი ანგელოზი უფლისა,რომელიც ადამიანს აღარ გავდა და რომლის ბრწყინვალება და ღვთაებრივი სილამაზე თვალს მოგჭრიდათ.
–მე შენ ყველაფერი გადმოგეცი,რაც უფლისგან მქონდა დავალებული.მე შენ მოგამზადე,გაგაძლიერე,უფალში შეგიყვანე და ამით ჩემი ღვთისაგან მოცემული დავალება შევასრულე–უთხრა ფერიამ–და ახლა,როცა ჩემი მისია დასასრულს მიუახლოვდა,მინდა გითხრა,რომ უფალი მზად არის შენი ყველაზე სანუკვარი ოცნება აგისრულოს.ეს იქნება გარიგება შენსა და უფალს შორის.არა,ეს არ იქნება მოთხოვნა,რომ შენ ღვთის სახელი ადიდო და განავრცო ურწმუნო ადამიანებში,ეს თავისთავად.ეს იქნება ნამდვილი გარიგება–სიყვარული სიყვარულის წილ,მსხვერპლი მსხვერპლის წილ,ერთგულება ერთგულების წილ.
–ვერ გავიგე,ფერია,ეს რას ნიშნავს?
–ეს ნიშნავს,რომ შენ ამ მადლის გამო,რომელსაც უფალი დაუმსახურებლად გაძლევს შენდამი თავისი უზომო სიყვარულის და ერთგულების გამო,გაიღებს რა ამ მსხვერპლს,შენც უნდა იყო მზად,შენთვის ყველაზე ძვირფასი რამ დათმო.
დაღონდა,იფიქრა ეხლა დამთავრდა ჩემი ცხოვრებაო.ცრემლები მოაწვა,საცოდავი თვალებით შეხედა ფერიას
ფერიამ გაუღიმა
–არა,შენი საყვარელი ადამიანების სიცოცხლეს არ გთხოვს ღმერთი.დაწყნარდი.ეს მხოლოდ შენ გეხება და ნუთუ გეგონა უფალი რაიმეთი უდანაშაულო ადამიანებს ავნებდა?
შენი თვალის სინათლე უნდა გაიღო.ეს არის ის,რაც შენთვის ყველაზე ძვირფასია შენს სხეულში,ხომ ასეა?
მართლაც ასე იყო.რამდენჯერ უფიქრია და უნატრია,ოღონდ თვალის ჩინი ნუ წამერთმევა და გინდაც სულ დავსახიჩრდე,ამას ავიტანო.ყოველთვის ასე მიაჩნდა,რომ ყველა განსაცდელს შეეგუებოდა,სიბრმავის გარდა.
და აი,მართლაც უფალი ითხოვს ყველაზე ძვირფასს მისთვის–თვალის სინათლეს.
–იფიქრე–განაგრძო ფერიამ.ეს არ არის მოთხოვნა.შენ შეგიძლია გარიგება მიიღო ან არა.თუ უარს იტყვი,ამით არც არაფერი დაგიშავდება და არც ოცნება აგისრულდება.მაგრამ თუ დათანხმდები,ფასი უკვე იცი.
ფერიას დატოვებაც არ აცალა,მყისვე მიიღო გადაწყვეტილება.ვერასოდეს ვერ იფიქრებდა,თუ ამ ოცნებას როდისმე შესრულება ეწერა და ეხლა,როცა უფალმა მართლაც დაუმსახურებლად შესთავაზა ამხელა მადლი და სანაცვლოდ ასეთი მცირე რამ ითხოვა,რაოდენ უზარმაზარი უგუნურება იქნებოდა უარი ეთქვა.სიცოცხლე არ ენანებოდა,ოღონდ უფალს რამე მოეთხოვა და თვალის ჩინი რა სალაპარაკო იყო?
უყოყმანოდ მისცა თანხმობა და მადლიერების და სიყვარულის გრძნობისგან ერთიანად აკანკალებული და ბედნიერი,ფერიას ფეხებთან დაემხო და ატირდა.
გარიგება შედგა.
აქ დავასრულებ თხრობას ჩემო ერთგულო მკითხველო.უფალი რომ ასეთი სასტიკი და მკაცრი არ მოგეჩვენოთ,ნება გაქვთ თქვენი ვერსია დაურთოთ და ისე დაასრულოთ ეს ისტორია.ამბავი მოგონილია და უფლება გაქვთ არ დაიჯეროთ,რაც მოისმინეთ.
იყო ეს გამოცდა უფლის მხრიდან,იყო მომზადება,რწმენაში განმტკიცება თუ მართლაც მსხვერპლის მოთხოვნა,განსჯა თქვენთვის მომინდია.ერთს შეგახსენებთ მხოლოდ:
უფალი სიყვარულია–უზარმაზარი,წარმოუდგენელი სიყვარული და ვერასოდეს ვერა კაცმა დედამიწაზე ვერ შეიცნოს ზრახვანი მისი.
ღვთის ძალა და მადლი გფარავდეთ მუდამ!!!